Γιάννης Ρίτσος ~ 3Χ111 ΤΡΙΣΤΙΧΑ

 

                                                                        

(Πρώτη σειρά)

 

1. Ολόλευκο έφιππο άγαλμα στον κήπο.

   Γυμνός ο ιππέας. Σκύψαμε

  να κόψουμε τριαντάφυλλα. Βράδιασε.

2. Απ' τη μια τα σπουργίτια.
  Απ' την άλλη ένας γλάρος.
 Τι όμορφη που ήσουν.

3. Σελήνη κυριακάτικη.

   Σ΄ένα γαλάζιο ποτήρι

  την ήπιες.

43. Μιλώντας για τον εαυτό του, και για μας μιλάει
     μιλώντας αποκλειστικά για μας
    δε μιλάει για κανέναν.

52. Με το μικρό κλειδί του φεγγαριού

     την πιο κλεισμένη πόρτα ξεκλειδώνω.
    Γεια σας.

59. Το πιο μεγάλο μυστικό του

     ήταν αυτό που περισσότερο απ' όλα

     ήθελε να πει.

68. Κρεμάμενα τα πορτοκάλια,
     την ώρα που μου φέγγουν.
    Σε περιμένω.

77. Εσύ κι η λιακάδα,
     οι δυο σας μόνες.

    Εγώ κρυφακούω.

78. Σπουργίτια και σπουργίτια
     κανενός η φωνή -τι ωραία-
    δεν ξεχωρίζει.

90. Η Άνοιξη έχει αλλάξει
     τα τρία κουμπιά του σακακιού σου
    με τρεις μαργαρίτες.

100. Ένα κατάλευκο φτερό
       δοξάζει το γαλάζιο.
      Είναι το δικό μου.

106. Κάτω απ'το δέρμα σου τόσα πουλιά.
       Όταν σ' αγγίζω
      όλα μαζί κελαηδάνε.

108. Στο διάφανο φτερό ενός εντόμου
       μελέτησα τη γεωγραφία

       της τέχνης.
 

 

(Δεύτερη σειρά)

29. Τι μυστικά ειπωμένες
     καλές μου λέξεις
     ανείπωτες.

45. Ρόδινο σύννεφο. Μενεξεδένιο σύννεφο.
     Όχι δικό σου. Όχι δικό μου.
     Δικό μας.

79. Κείνα που θέλεις να φωνάξεις μην τα πεις.
     Εκείνο που αποσιωπάς (το μόνο)

    σωστά μιλάει.

(Τρίτη σειρά)

6. Το μαύρο, απ' τ' άλλο του μέρος

   άσπρο είναι. Δική σου δουλειά

   να το αντιστρέψεις.

44. Αν αγρυπνάς, με μια νεροσταγόνα
     μπορείς στ' αλήθεια να φτιάξεις
    έναν γυάλινο πύργο.

48. Πού βρίσκουν τέλος οι άνθρωποι; Δεν καταλαβαίνω.
     Και μόνο μια στιγμή αν βαθιά τη συλλάβεις
    γεμίζεις αιώνες.

 

95. Δικό του τίποτα δεν κράτησε. Το πιο δικό του
     ήταν εκείνο που έδινε. Και τούτο πάντα
ήταν το πιο πολύ.