Γιώργος Σεφέρης ~ Θερινό Ηλιοστάσι

(Θερινό Ηλιοστάσιο ή Θερινή Τροπή λέγεται το σημείο που βρίσκεται ο ήλιος στις 21- 22 Ιουνίου κάθε χρόνου. Είναι η έναρξη του αστρονομικού θέρους).

ΙΑ´

Μαρώ Σεφέρη (1938)

Ἡ θάλασσα ποὺ ὀνομάζουν γαλήνη
πλεούμενα κι ἄσπρα πανιὰ
μπάτης ἀπὸ τὰ πεῦκα καὶ τ᾿ Ὄρος τῆς Αἴγινας    
λαχανιασμένη ἀνάσα·
τὸ δέρμα σου γλιστροῦσε στὸ δέρμα της
εὔκολο καὶ ζεστὸ
σκέψη σχεδὸν ἀκάμωτη κι ἀμέσως ξεχασμένη.

Μὰ στὰ ρηχὰ
ἕνα καμακωμένο χταπόδι τίναξε μελάνι
καὶ στὸ βυθὸ -
ἂν συλλογιζόσουν ὡς ποῦ τελειώνουν τὰ ὄμορφα νησιά.

Σὲ κοίταζα μ᾿ ὅλο τὸ φῶς καὶ τὸ σκοτάδι ποὺ ἔχω.




Το καλοκαίρι του 1936 γεννιέται στην Αίγινα, ο έρωτας του Γιώργου Σεφέρη για τη σύζυγό του Μαρώ (Μαρίκα Λόντου).

Αθήνα Τετάρτη βράδυ
9/9/’36

Χτες και προχτές ήσυχες μέρες. Ξεκούραση τη Δευτέρα, κούραση την Τρίτη. Σήμερα ανέβηκα στην Εκάλη. Έμεινα όλο το απόγευμα με το φίλο μου(1). Τώρα η ανυπομονησία. Πού βρίσκεσαι; Πού βρισκόμαστε; Ώσπου να πιάσω την πένα διάβαζα. Έπειτα σηκώθηκα ψιθυρίζοντας: "Ας έρθει κι ας γίνει ό,τι γίνει". Είμαι γεμάτος από την επιθυμία να περπατήσω προς εσένα. Γυρεύω τα σκυλιά που γαβγίζουν μέσα στη νύχτα. Κι όμως η νύχτα δεν ήταν πάντα η καλύτερη. Τώρα, κλεισμένος μέσα στο φως της λάμπας του γραφείου μου, συλλογίζομαι τα δώρα της μέρας που μου δόθηκαν πριν τόσο λίγο καιρό, που θα τα βλέπω πάντα και που δε θα τα ξαναβρώ ποτέ πια. Ένα ξεκίνημα την αυγή(2) και μια φωτιά στο αντικρυνό βουνό, καινούργια σα να 'ταν η πρώτη φωτιά του κόσμου. Μια άλλη φωτιά, γυρίζοντας, και το ξερό τρίξιμο των κλαδιών που τα κερδίζει η φλόγα, άπειρα ζωηρό και θεληματικό. Ανάμεσα σ’ αυτές τις δυο αναλαμπές είναι βαλμένος ένας κόσμος ολόκληρος, σα μια μακρινή πατρίδα που μας την έχουν στερήσει: η θάλασσα, τα πεύκα, οι ώρες του βουνού και της ακρογιαλιάς, τα βότανα με τις επίμονες ευωδιές και που δεν ξέραμε τ’ όνομά τους. Απλά, κοινά πράγματα βγαλμένα ξαφνικά και ανεξήγητα από την καθημερινή τους υπομονετική ζωή για να σχηματίσουν ένα παραμύθι της Χαλιμάς...
Εδώ πρέπει να σταματήσω. Ο Χατζή-Μουράτ δεν εννοεί να μ’ αφήσει. Είναι κάποτε αληθινά ελεεινός.

Γιώργος

1. Τον Γιώργο Αποστολίδη στον οποίο είναι αφιερωμένο το ποίημα "Η Στέρνα". Ο Αποστολίδης κατοικούσε τότε στην Εκάλη, γιατί είχε προσβληθεί από φυματίωση. Αργότερα πήγε στην Ελβετία για θεραπεία.

2. "Στις 21 Αυγούστου ημέρα Παρασκευή, κάναμε οι δυο μας μια εκδρομή στο Ναό της Αφαίας στην Αίγινα. Ξεκινήσαμε τα χαράματα από την Περιβόλα όπου έμενα. Πήραμε ένα κακοτράχαλο μονοπάτι και αφήνοντας το Όρος δεξιά μας φτάσαμε στο Αετοχώρι. Ήταν ακόμη σκοτεινά και οι χωρικοί άναβαν φωτιές στις πλαγιές. Στο χωριό μια γυναίκα που είχε ανάψει το φούρνο της μας φίλεψε ζεστό ψωμί, ελιές και ούζο. Πήραμε ύστερα την κατηφόρα προς την ανατολική μεριά ώσπου αντικρύσαμε τη θάλασσα. Κάτω η Αγία Μαρίνα. Κατεβήκαμε και πέσαμε στα νερά. Απόλυτη ερημιά, βράχια και σπηλιές. Ύστερα ανεβήκαμε ξυπόλητοι στο Ναό, όπου έξω απ’ τ’ αδειανό σπίτι του φύλακα βρήκαμε ένα σταμνί νερό. Ξεπλυθήκαμε από το αλάτι, που μας έκαιγε το κορμί, ήπιαμε και ξεδιψάσαμε. Αυτό το σταμνί δεν έλεγε να στερέψει. Σαν πήρε να σουρουπώνει, ακούσαμε το βόμβο του αυτοκινήτου και μετά από λίγο το τρανταχτό γέλιο του Σικελιανού..."


(Από την αλληλογραφία της Μαρώς και του Γ. Σεφέρη. Είναι η πρώτη αμφίπλευρη συζυγική επιστολογραφία νεοέλληνα λογοτέχνη. Περιέχει 392 γράμματα)