Σταύρος Τορνές ~ Ο φτωχός κυνηγός του νότου...

 

"Ο καθένας είναι ελεύθερος / να γίνει αυτό που θέλει / πουλί, φύλλο, δάκρυ, άνεμος, ομίχλη, έρωτας, αστέρι".

 Σταύρος Τορνές, από την ταινία "Αντίο Ανατόλια", 1976

Ο Σταύρος Τορνές γεννήθηκε στο Γαλάτσι το 1932. Σπούδασε κινηματογράφο στη σχολή Ιωαννίδη το 1957. Κατά την περίοδο της δικτατορίας κατέφυγε στην Ιταλία, όπου εργάστηκε σε ταινίες των Ταβιάνι, Φελίνι, Ροσελίνι, Ρόσι, Μονιτσέλι, Ανιές Βαρντά.

Το 1980 επέστρεψε στην Ελλάδα. Έκανε ταινίες με ελάχιστα μέσα κι ο ίδιος έζησε μακριά απ' τα φώτα της δημοσιότητας. Ο Τορνές μπορεί να χαρακτηριστεί, εκφραστής της "arte povera" στον κινηματογράφο.
Ένας δημιουργός που έστρεψε το κινηματογραφικό του βλέμμα στη μαγεία, στο λυρισμό και στην ποίηση του ακατέργαστου της ζωής των καθημερινών, ταπεινών και περιθωριακών ανθρώπων.

Ταινίες: Θηραϊκός Όρθρος (μαζί με τον Κώστα Σφήκα), Φοιτητές, Αντίο Ανατόλια,Coatti, Εξωπραγματικό, Μπαλαμός, Καρκαλού, Ντανίλο Τρέλες, Ένας ερωδιός για τη Γερμανία.

Περισσότερα στοιχεία για τη ζωή και το έργο του:http://www.filmfestival.gr/2001/gr/tornes_bio.html

                                          

                     

Σταύρος Τορνές - Ο φτωχός κυνηγός του νότου (του Σταύρου Καπλανίδη)

Γιατί κάνω κινηματογράφο
(Ισχυρισμός)

Ο κινηματογράφος δεν είναι το έργο των δισεκατομμυρίων.
Ο κινηματογράφος δεν είναι έργο αστέρων.
Ο κινηματογράφος δεν είναι το θέαμα των πολυεθνικών.
Ο κινηματογράφος δεν είναι εγγραφή βιντεοταινίας.
Ο κινηματογράφος δεν είναι έργο της όμορφης φωτογραφίας, του τέλειου πλαισίου, της καθαρής κατά συνθήκην ηχητικής μπάντας, της πλούσιας σκηνογραφίας.
Ο κινηματογράφος δεν υπάρχει χωρίς φιλμ. Αλλά ένα φιλμ υπάρχει μόνο όταν ξεκινά από την απόφαση βαθιά μέσα απ’ τα σπλάχνα εκείνου που το κάνει. Και όχι από την ηλίθια αποφασιστικότητα των προγραμματιστών, χειριστών της κουλτούρας, παραγωγών της ψωλής, στελεχών επιχειρήσεων, λειτουργών διαφόρων, τραπεζιτών, γραφειοκρατών, βοηθητικών.
Ο κινηματογράφος είναι τα δικά μας φιλμ.
Ο κινηματογράφος είναι η άρνηση του τεχνικισμού και της σημειολογίας.
Ο κινηματογράφος είναι ο τόπος που εσύ και εγώ γνωριζόμαστε, «εγώ» και άλλοι αγκαλιαζόμαστε.
Ο κινηματογράφος είναι όλα τα έργα που δεν έγιναν αλλά θεάθηκαν εκστατικά μέσα στην έκρηξη της ύπαρξης.
Ο κινηματογράφος είναι η απελευθερωτική προσήλωση του περιθωρίου στην αναζήτηση του ατομικού κόσμου.
Ο κινηματογράφος είναι ο χώρος της κατάρας και της μέθης.
Ο κινηματογράφος είναι η αιώνια αναλογία του είναι.
Ο κινηματογράφος είναι η κοινωνία που αναπαράγεται κάτω από μία μοναδική συνθήκη: να αφήσει να διαφανεί το είναι, ο χρόνος (κόσμος), πίσω από τις πλευρές του λογισμού.
Ο κινηματογράφος είναι το σημείο συνάντησης-σύγκρουσης μεταξύ του πραγματικού και του αδιανόητου, του φανταστικού και του αδύνατου.
Ο κινηματογράφος είναι αυτή η υπόσχεση-απειλή: η επιστροφή του ασύλληπτου, η τόλμη του απρόβλεπτου.
Ο κινηματογράφος δεν είναι οι ταινίες που παίζονται στην τηλεόραση.
Ο κινηματογράφος δεν είναι τα δασκαλέματα των ειδικών.

Σταύρος Τορνές

Το εισαγωγικό σημείωμα με το οποίο ο Τορνές παρουσίασε την υπόθεση του Μπαλαμού (1982).

Πηγή: "Μανιφέστο Σταύρου Τορνέ"/ http://pentekappa.wordpress.com/category/cinema/