Γιάννης Ρίτσος ~ Καθήλωση του απέραντου

 

Νικόλα, - φώναζε - πιο αργά τους τροχούς. Θέλω να δω             

αυτό το πρόσωπο, το σώμα αυτό, το βράχο εκείνο

αυτό το ημίγυμνο κορίτσι που σταλάζει το νερό απ' το στήθος του,

ετούτον τον πλανόδιο μικροπωλητή μ' ένα καλάθι ολόχρυσα λεμόνια,

αυτό το ολάνθιστο λυρικό δέντρο. Μην πατάς γκάζι. Σταμάτα.

 

 

Βγάλε μου μια φωτογραφία· όχι μ' αυτή τη γριά τουρίστρια,

φτιασιδωμένη σαν αρλεκίνος, με παρδαλό μαγιό· όχι, όχι·

αλλά με τούτο το άγαλμα· - θα γείρω ερωτικά στον ώμο του,

ωραίος, αυτάρκης, Έλληνας, και πίσω απ' τη ράχη μου

ολόκληρη η λάμπουσα θάλασσα - η γαλάζια μάνα μου,

απέραντη κι ασύνορη - η γαλάζια μάνα αυτή που αγκαλιάζει δίχως

να κλείνει.

 

Ποζιτάνο, 17.IX.78 

 

 

Γιάννης Ρίτσος, Ιταλικό Τρίπτυχο, εκδ. Κέδρος

Τα ποιήματα αυτά γράφτηκαν στη διάρκεια τριών ταξιδιών στην Ιταλία (1976, 1978, 1980).