Του Αργύρη Χιόνη...

 

Ω ναι, ξέρω καλά πως δεν χρειάζεται καράβι για να ναυαγήσεις, πως δεν χρειάζεται ωκεανός για να πνιγείς.

Υπάρχουνε πολλοί που ναυαγήσαν μέσα στο κοστούμι τους, μες στη βαθιά τους πολυθρόνα, πολλοί που για πάντα τους σκέπασε το πουπουλένιο πάπλωμά τους.

Πλήθος αμέτρητο πνίγηκαν μέσα στη σούπα τους, σ’ ένα κουπάκι του καφέ,

σ’ ένα κουτάλι του γλυκού...

Ας είναι γλυκός ο ύπνος τους εκεί

βαθιά που κοιμούνται, ας είναι γλυκός κι ανόνειρος.

Κι ας είναι ελαφρύ το νοικοκυριό που τους σκεπάζει.

 

Αργύρης Χιόνης, Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη, εκδ. Υάκινθος, 1986

 

 

 

Όποιος χαράζει τ’ όνομά του στη φλούδα ενός δέντρου, πράξη τελεί

ερωτική ημιτελή. Αν θέλει να ολοκληρωθεί αυτή η πράξη, πρέπει και

στη δική του φλούδα να χαράξει το όνομα του δέντρου. Μονάχα τότε θα

θροΐσουν γλυκά τα φύλλα της καρδιάς του.

 

Αργύρης Χιόνης, Στο υπόγειο, εκδ. Νεφέλη, 2004