Andrés Trapiello ~ Όταν πέθανε ο Δον Κιχώτης

Ο Δον Κιχώτης ήταν τρελός κι εγώ είμαι γνωστικός, κι αυτά τα δύο είναι η μέρα με τη νύχτα. Όμως το μυστικό της καλής μας συνεννόησης ήταν ότι εγώ άντεξα με υπομονή την τρέλα του κι εκείνος άντεξε, όχι με λιγότερη υπομονή, την ευθυκρισία μου, και μ' αυτό αποδείξαμε κι οι δύο πως είμαστε μυαλωμένοι. Εσύ νομίζεις ότι εγώ δεν έβρισκα παράταιρο που πίστευε πως είναι ιππότης κι ακόμα πιο παράταιρες όλες εκείνες τις μεταλλαγές που τον έκαναν να βλέπει κάστρα εκεί που υπήρχαν σκέτα πανδοχεία και πριγκίπισσες εκεί που παραφυλούσαν απλές χωριάτισσες και μεγάλους εχθρούς σ' όλους τους Βισκαγιώτες που συναντούσαμε; Και μήπως νομίζεις πως δεν τον ενοχλούσε που μ' έβλεπε να τρώω με τόσο μεγάλη όρεξη, όπως μ' έβλεπε συνήθως, ή να πετάω παροιμίες όλες τις ώρες, ή να μιλάω για οτιδήποτε, με ξέρεις τώρα τι περίεργος είμαι και πώς φλυαρώ ακατάσχετα για όλα; Έτσι εκείνος για μένα κι εγώ για εκείνον θα μπορούσαμε να φτάσουμε στην Κίνα και να γυρίσουμε πίσω σε είκοσι χρόνια, δίχως να υπάρχει μεταξύ μας κανένα ζήτημα. Μ' έχεις ακούσει να το λέω πολλές φορές, όλοι είμαστε τρελοί, οι μεν για τους δε. Και τώρα αρχινώ να καταλαβαίνω πως ένα έθνος δεν το διαφεντεύει καλά ένας τρελός, μα ούτε κι ένας υπερβολικά μυαλωμένος, γιατί απ' την πολλή ευθυκρισία καταλήγει να γίνει πολύ αυστηρός και υπερόπτης, γι΄αυτό και λίγη τρέλα θα έσωζε την ευθυκρισία του, όπως η τρέλα του Δον Κιχώτη έσωζε, λίγο ή και πολύ, τη φρονιμάδα του. Αυτό που ζητώ εγώ τώρα είναι το ελάχιστο. Γαλήνη, ησυχία, μελέτη. Είναι έγκλημα να θέλει κάποιος σαν εμένα να ξέρει τι έκανε για να μάθει τι θα κάνει;


Αντρές Τραπιέγιο /Andrés Trapiello, ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ , εκδ. Μεταίχμιο, 2009, μτφρ. Χριστίνα Θεοδωροπούλου