Μανόλης Αναγνωστάκης ~ Τώρα

Ο Μ. Αναγνωστάκης στην εκπομπή "Παρασκήνιο" (1983)

Τώρα δε μένει τίποτ' άλλο οι δυο τρεις λέξεις μας σε                    

μια γωνιά του δρόμου

Πολύ βιαστικά δε στάθηκε καιρός για τόσο

ασήμαντες αοριστίες

Δεν θα ξεχάσω πως είχαμε φίλους και κάποια

μέρα δεν τους βρήκαμε πια

Το χέρι μας έγινε βαρύτερο ίσως, σα νιώσαμε μια

μέρα πιο πολύ τον κόσμο

Τώρα, ο κάθε λόγος περιττός, ο καθένας λιγότερο

άξιος από τον άλλο

Οι ήχοι, τα χρώματα, η αίσθηση φωνάζουνε με μια

πρωτογνώριστη σημασία

Πάθαμε την ανάγκη της πίκρας και πονέσαμε τον

άλλο, μάθαμε

Να σκληραίνουμε τη μνήμη μας και να βαθαίνουμε

την καρδιά μας

Τώρα πια ποιος θα σκύψει το μέτωπο σ' επίκλησες

μάταιες;

Αυτές τις δυο τρεις λέξεις που δεν τελειώσαμε μια

μέρα ίσως να μην τις τελειώσουμε ποτέ

- Τι θα τελειώσει ποτέ και πότε θα πούμε πως

τέλειωσε;-

Εδώ όλα μετριούνται χωρίς έλεος, θέλουμε δίχως

όριο ν'αγαπούμε

Τώρα πια η αγκαλιά μας δε στένεψε, για να δεχτεί

όλους τους ανθρώπους.



Μανόλης Αναγνωστάκης / "Ελεύθερα Γράμματα" 37 (22/2/1946), 5