Κατερίνα Γώγου ~ Απόντες (1986)

 

(Με την ποίηση της Κατερίνας Γώγου ήρθα σε επαφή πρώτη φορά στην τρίτη γυμνασίου. Ο φίλος μου ο Γιώργος απ' την Αίγινα, μου έκανε δώρο"ΤΟ ΞΥΛΙΝΟ ΠΑΛΤΟ". Να είσαι καλά Γιώργο, όπου κι αν βρίσκεσαι...)



photo: George Kordellas,1982 (Aegio,Greece)

 

                                   Μούσα της Νύχτας                                   
το Λόγο μου ανάβλυσε από πηγή φωτός
γιατί Ύμνο ανδρείας θέλω να ψάλλω
γι’ Αυτούς
που χωρίς σταλαγματιά νερό
σαν πέτρες μεγαλώσανε
και ψάχνοντας αντίστροφα
να βρουν νερό και φως
πέτρινες ρίζες άπλωσαν
και άλωσαν
υπόγεια
κι αντίστροφα την πόλη...

.....................................................................................................................................................................................

Πώς με κοιτάζει έτσι

αυτό το άσπρο κομμάτι χαρτί

πώς με κοιτάζει έτσι το φεγγάρι...

Πώς θροΐζει μέσα μου

αυτόν τον παγωμένο χάρτη στο βυθό

πώς με κοιτάει έτσι το φεγγάρι...

Ποιανού καιρού το λυπημένο δάχτυλο

κρυμμένο πίσω από δάση και βουνά

δείχνει παντού και πουθενά

τι θέλει το φεγγάρι...

Ποιανού αλόγου τρελαμένου το χλιμίντρισμα

κάνει τόση αντήχηση μέσα μου

μου διογκώνει το Εγώ μου...

Ποιανής σελήνης έκλειψη

ποιου φεγγαριού η χάση

μαζί σηκώνει μέσα μου

άμπωτη και παλίρροια δίδυμες αδερφές μου...

πώς με κοιτ...

Πώς σκύβει έτσι πάνω στο στόμα μου να δει

αν ανασαίνω ο Καρυωτάκης...

....................................................................................................................................................................................

Αμίλητη κύκνος διασχίζω της πόλης τα νερά...

Με τις φτερούγες μου κόβω της πόλης τους σιδερένιους

πάγους

θροΐσματα λουστρινένιων φουστανιών πίσω μου

σταματάνε απότομα

μόλις το κεφάλι γυρίσω...

Γιατί τα πολύ μικρά πουλιά

κρύβουνε ντροπιασμένα το κεφάλι στα φτερά

μόλις πάω να τους μιλήσω;...

Γιατί τα όνειρα δε με πλησιάζουνε πια

και στέκουνε μακριά

παράμερα τρομαγμένα;

.....................................................................................................................................................................................

Σε λίγο αν κοιτάξεις λυπημένος το βράδυ στον ουρανό

ψηλά

θα'μαι ένα χαζό παιδικό άστρο που όλο θα πέφτω.

Ίσως κάνω λάθος που θέλω να γράψω για να κρατηθώ.

Είναι ίσως γιατί νομίζω πως δεν πρόλαβα να πω

Ευχαριστώ

κι αντί για πεφτάστερο που πρέπει να γίνω και να χαθώ

σαν άνθρωπος αντίθετα ακόμα να σκέφτομαι

και θέλω ρόδο αγάπης να γίνω...

.....................................................................................................................................................................................

Μια στάλα σταλαγμίτης έμεινα.

Χωράω σ'αυτό το άδειο μπουκάλι.

Το πέταξαν ένα παλιό καλοκαίρι

οι φίλοι μου.

Χωράω εκεί μέσα να μπω.

Άλλοι

μακρινοί καιροί

που θα ξαναγυρίσουν

το ύστατο Αλληλεγγύης Σ.Ο.Σ

να αποκρυπτογραφήσουν

                                           

 

                         Αποσπάσματα απ'την ποιητική συλλογή "Απόντες", ένατη έκδοση, εκδ. Καστανιώτη (1η έκδοση,1986)