Κωστής Παλαμάς ~ Ποιητικά αποσπάσματα

Σ' αγαπώ  με  τη  γλώσσα

του πουλιού  τ' αηδονιού

και με τ' άφραστα· μ' όσα

στο θαμπό μου το νου
μισοζούν, αργορεύουν

από  χάος  λαός,

κ'  εναγώνια   γυρεύουν

τη μορφή και το φως.

Σ' αγαπώ μ' όλα τ' άστρα

του  βαθιού  μου  ουρανού.

Στήσου, αγάπη μου  πλάστρα

στο  θαμπό  μου  το νου,

και  των  ίσκιων  το σμάρι

βουΐζει  γύρω σου, ω πως !

από σε για να πάρη

τη  μορφή  και  το  φως.

 Σ'αγαπώ,Τα παράκαιρα, 1919, 'Απαντα, τομ. Ζ, σελ. 188


Εδώ το ποίημα, μελοποιημένο απ'το Μιχάλη Τερζή (Δίσκος: Όλη τη μουσική μες στην αγάπη βάλε,1984):
http://www.youtube.com/watch?v=tBW1-6BHsjs

..................................................................................................................

 Κ' είσουν   ωραίος, όπως  ποτέ   κανένας  έρωτάς   μου

δεν είτανε  στης  νιότης  μου  τα  χρόνια,

και  σώπαινες, όπως  ποτέ  δε  μίλησαν  τ' αηδόνια

των ποιητών στα βάθη της καρδιάς μου.

1906

     Το      φάντασμα,       Η      πολιτεία  και η μοναξιά, 1912, 'Απαντα      , τομ. Ε´, σελ. 470

..................................................................................................................

Και τέτοιος  που  είμαι, και με τέτοια

καρδιά, πουλί  ολοτρέμουλο   σ' αρρωστημένα   στήθια,

από τους δυνατούς και τους μεστούς του κόσμου

εγώ είμαι  πιο  κοντά στο φως και στην αλήθεια.

Γι' αυτό  μουγκρίζει  μέσα μου  βαθιά,

και μ' όλη την αχάμνια μου και μ' όλο το μαράζι,

προς  όλους  τους μεστούς και δυνατούς του κόσμου

μια  καταφρόνεση. Και   μου ταιριάζει.

Η ασάλευτη ζωή, 1904,  'Απαντα , τομ. Γ´, σελ. 146

..................................................................................................................

Τον πόνο σου εδώ πέρα  μη τον παρατάς,

με  μια  φροντίδα  μητρική   ταξίδεψέ τον,

όπου ζωή, όπου όνειρο, στα μακρινά  και  στα ψηλά...

Η ασάλευτη ζωή, 1904 , 'Απαντα , τομ. Γ´, σελ. 158

..................................................................................................................

Σιωπή. Μια ψεύτρα είν' η βοή, τα λόγια  είναι  μαχαίρια,

παντού είν' η πλάνη. Τραγουδάει σε κάθε  από  τ' αστέρια

και  μια   Σειρήνα  ένα  τραγούδι   επίβουλο  θανάτου,

τρομάρα και σπαρτάρισμα κάθε φωνή από κάτου,

κάθε αρμονία από ψηλά. Σιωπή, Σιωπή, μητέρα,

δος  μου να πιω στον κόρφο σου νέο γάλα, νέον αιθέρα,

και κάτι που δε λέγεται και κάτι που ανασταίνει.

—Του κάκου·ποιος μέσα μου μιλεί και δε σωπαίνει... 

Η  ασάλευτη  ζωή, 1904 , 'Απαντα  , τομ. Γ´, σελ. 171

................................................................................................................

Όλα  του  ήλιου  τα όνειρα, σας  ονειρεύτηκα· όμως

όπου  ξυπνήσω, ανήλιαγος  πάντα  στη  νύχτα  ο  δρόμος.

Η ασάλευτη ζωή, 1904,  'Απαντα, τομ. Γ, σελ. 175

.................................................................................................................

Δεν   ξέρω   εγώ    κανένα   θεό   Χρέος ,

ένα   θεό   εγώ ξέρω· την  Αγάπη...

 Ό,τι    δεν αγαπούμε, δεν   υπάρχει.

Σατιρικά  γυμνάσματα, 1912,  'Απαντα, τομ. Ε, σελ. 260

..................................................................................................................

Η  περηφάνια  μου  είναι  να σταθώ

γυμνός  μπροστά σου· κάτου η περηφάνια !

Σου φέρνω την ψυχή μου, αστάλωτον ανθό

τη  σκέψη  μου σου φέρνω, την ορφάνια,

σου  φέρνω την αγάπη μου, τη φτώχια.

 Ήρθα,  και θέλω να δεθώ  στου πόθου σου  τα βρόχια.

Σου  φέρνω  το γυαλί  που  καθρεφτίζει

του ήλιου  τα γέρματα όλα, όλα τ' αστέρια...

Ταπεινοσύνη, Βραδινή   φωτιά, 1944 , 'Απαντα, τομ. ΙΑ, σελ. 75

..................................................................................................................

Σα  να  σε  βλέπω για  πρώτη  φορά

κάθε  φορά  που είσ'  εμπρός   μου...

Το τραγούδι των άσπρων μαλλιών, Βραδινή φωτιά, 1944, 'Απαντα, τομ. ΙΑ', σελ. 107