Leo Buscaglia ~ Να ζεις, ν' αγαπάς & να μαθαίνεις...

Είμαι ένας απ' αυτούς τους τρελούς ανθρώπους που θέλουν να δείχνουν στους άλλους ότι τους βλέπουν... Έτσι κατηφορίζω στο πανεπιστημιακό πάρκο και χαιρετάω: "Καλημέρα. Τι κάνεις;". Οι αντιδράσεις είναι απίστευτες. Μερικοί λένε, "Γεια σου". Κι άλλοι, στο άκρο αντίθετο, μου απαντάνε θυμωμένα σαν να παραβίασα την ιδιωτική τους ζωή -και ίσως αυτό πράγματι έκανα- :
"Γνωριζόμαστε;" "Όχι", απαντάω, "αλλά δε θα ήταν ευχάριστο να γνωριζόμαστε;" Μερικές φορές μου απαντούν, "Όχι, δε θα ήταν". Σ' αυτή την περίπτωση έχω μία καταπληκτική προστασία -αν δεν πιστεύετε πως ακόμη πληγώνομαι- έχω ένα απίθανο μηχανισμό άμυνας για να υπερκαλύπτει το τραύμα μου. Ο Φρόυντ θα γύριζε μέσα στον τάφο του. Λέω μέσα μου καθώς απομακρύνομαι: "Κοίτα να δεις τι χάνουν, που δε θέλουν να με γνωρίσουν, αφού είμαι τόσο συμπαθητικός. Γι' αυτό αύριο που θα τους ξαναδώ, θα τους πω ξανά καλημέρα και θα τους δώσω άλλη μια ευκαιρία". Έχει πολλή επιτυχία, ξέρετε! Όταν τους ξανασυναντάω την άλλη μέρα, τους λέω πάλι: "Γεια σου!" Κι αν με ξαναρωτήσουν: "Γνωριζόμαστε;", τους απαντάω: "ΝΑΙ, σε είδα και χτες!" Ω! μάθετε να ρισκάρετε ξανά. Γυρίστε πάλι σ' αυτή την εποχή της παιδικής μας ζωής, όπου όλα ήταν ένα τεράστιο, υπέροχο μυστήριο που το εξερευνούσαμε. Μπείτε μέσα. Πέστε στον εαυτό σας: "Θέλω να μάθω τα πάντα. Θέλω να νιώσω, να αγγίξω, να γευτώ, να καταλάβω τα πάντα και, αφού δεν έχω χρόνο να τα κάνω όλα στη ζωή μου, πρέπει ν' αρχίσω από τώρα". Ζήστε την κάθε στιγμή σα να ήταν η τελευταία σας, γιατί μπορεί πραγματικά να είναι...

 

(Απόσπασμα απ'το βιβλίο: "Να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις")