Emily Dickinson ~ Ανεπαίσθητα σα λύπη...
Ανεπαίσθητα σα ΛύπηΚύλησε το καλοκαίρι -
Ανεπαίσθητα πια τόσο
Που έμοιαζε με Προδοσία -
Όπως Δείλι που όλο πέφτει,
Ή σα να περνούσε η Φύση
Απόγευμα ήσυχο μονάχη -
Πιο νωρίς το Σούρουπο ήρθε -
Το Πρωί έλαμπε ξένο -
Χάρη αβρή, που όμως λαβώνει,
Σα να φεύγει Καλεσμένος -
Λοιπόν, χωρίς ένα Φτερό
Και δίχως Πλοίο
Δραπέτευσε απαλά το Καλοκαίρι μας
Στην Ομορφιά -
As imperceptibly as grief
The summer lapsed away, -
Too imperceptible, at last,
To seem like perfidy.
A quietness distilled,
As twilight long begun,
Or Nature, spending with herself
Sequestered afternoon.
The dusk drew earlier in,
The morning foreign shone, -
A courteous, yet harrowing grace,
As guest who would be gone.
And thus, without a wing,
Or service of a keel,
Our summer made her light escape
Into the beautiful
Και δίχως Πλοίο
Δραπέτευσε απαλά το Καλοκαίρι μας
Στην Ομορφιά -
As imperceptibly as grief
The summer lapsed away, -
Too imperceptible, at last,
To seem like perfidy.
A quietness distilled,
As twilight long begun,
Or Nature, spending with herself
Sequestered afternoon.
The dusk drew earlier in,
The morning foreign shone, -
A courteous, yet harrowing grace,
As guest who would be gone.
And thus, without a wing,
Or service of a keel,
Our summer made her light escape
Into the beautiful
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου