Άκης Δήμου ~ "...και Ιουλιέττα"

 (Μονόλογος ~ Απoσπάσματα)

Λυδία Φωτοπούλου / φωτ.: Βασίλης Μποζίκης*





"Ο Φόβος, Κύριε, είναι ένας δρόμος κλειστός για τον έρωτα. Ένα τραχύ μονοπάτι γεμάτο από φιδοφωλιές και βρώμικα χορτάρια. Στο τέρμα του φαντάζει απρόσιτο το χλοερό αλωνάκι της αγάπης. Μα μόνο έτσι πολεμάς γι' αυτό που νιώθεις: περπατώντας αυτόν τον δρόμο, ματώνοντας τα πόδια στα χαλίκια του, παραμερίζοντας με τους αγκώνες τα σαρκοβόρα αναρριχητικά που γλείφουν κιόλας λαίμαργα το δέρμα σου, κοιτώντας πάντοτε μπροστά, κοιτώντας μέσα σου, εκεί όπου παφλάζει η επιθυμία που σε οδηγεί, που ο πόθος ξεδιπλώνει το βαθύ του ουρανό, εκεί που η καρδιά χτυπάει μόνη της και μια φωτιά ανάβει μεσοπέλαγα.
Ερωτεύομαι θα πει Πηγαίνω. Προχωρώ. Διασχίζω και Διασχίζομαι. Και Ξεμακραίνω. Για ν' αγγίξω κάποτε τον πάμφωτο προορισμό που αξιώθηκα.
Θα πει Φτάνω. Ξυπόλυτη, λουσμένη στον ιδρώτα, κατάκοπη, γδαρμένη, δίχως νύχια, δίχως δόντια, με βλέφαρα καμένα, πρησμένα γόνατα, με χέρια τρυπημένα και τη φωνή τριμμένη πάνω στις συλλαβές του σ' αγαπώ -έστω κι έτσι, μόνο έτσι Φτάνω.
Γιατί ο έρωτας, Κύριε, άλλο δεν είναι από μια δυνατότητα.
Ένα Μπορώ.
Να γνωρίζω και να αγνοώ μαζί.
Να εγκληματώ και να 'μαι η μόνη αθώα.
Να παραλύω μπροστά στην πιθανότητα της αποκάλυψης, κι αυτός ο φόβος, Κύριε, να με δυναμώνει.
Μόνο οι γενναίοι αγαπούν -να το θυμάστε. Οι άλλοι απλώς ξεγελούν τα όνειρα. Εγώ ήμουνα στους πρώτους".

...............................................................................................................................................

"Ήταν κάποτε εκεί μια καρυδιά. Όμορφο δέντρο, ζωηρό, παρηγοριά μου. Κάθε που εκείνος έφευγε, έτρεχα να κρυφτώ μες στα κλαδιά της. Έστρωνε τη σκιά της να καθίσω. Τα φύλλα της μου κάνανε χαρές. Άλλον ήλιο απ'τα μάτια του δεν άφηναν να με πιάσει. Έρχονταν πουλιά περαστικά, με κοίταζαν στα μάτια μ' εμπιστοσύνη, σα να με πιστεύανε. Νόμιζα ότι θα κρατήσει χρόνια εκείνο το κελάηδισμα. Έσκαβα με τα δάχτυλα το χώμα, έβρισκα βαθιά τις φρέσκες ρίζες του δέντρου και του μιλούσα. Όσα κρατούσα κλειδωμένα στο στόμα μου κάθε που μ' έπαιρνε στην αγκαλιά του, τα ψιθύριζα εκεί κι όταν συναντιόμαστε ξανά, ήξερα ότι όλα τα είχε ακούσει. Δεν ξαφνιαζόμουν καθόλου που μου έφερνε μια απάντηση σε μια ερώτηση που ποτέ δεν του πήγα. Αυτό είναι ο έρωτας:να προλαβαίνεις τα λόγια.Λέξη καμία να μην αφήνεις να λερώσει τα χείλη σου κι όλα ν' ακούγονται γλυκά σα μιλημένα".




Ο Άκης Δήμου γεννήθηκε στην Αμαλιάδα.Φοίτησε στη Νομική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσ/κης.
Ο μονόλογος "...και Ιουλιέττα" αποτέλεσε την πρώτη του παρουσίαση το 1995 στα θεατρικά δρώμενα.Το έργο παρουσιάζει μια Ιουλιέττα, που ζει μόνη της  μετά το θάνατο του Ρωμαίου και υμνεί τον άδοξο έρωτά της.



*Πηγή φωτογραφίας: www.piramatikiskini.gr
(Θέατρο "Αμαλία", Πειραματική Σκηνή της "Τέχνης".
Ιουλιέττα, η Λυδία Φωτοπούλου στη θεατρική παράσταση "...και Ιουλιέττα" του Άκη Δήμου, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζηβανού).