Οδυσσέας Ελύτης ~ Τα κορίτσια

"Ζωή ζωή, τι παράξενη που είσαι, τι ωραία! Μια μέρα και βέβαια ο πόλεμος δε θα γίνεται πια. Θα υπάρχει πάντοτε κάπου ένα δέντρο ξετρελαμένο από πουλιά, θα υπάρχει πάντοτε ένα κορίτσι που ν' αγαπά με όλη τη δύναμη της καρδιάς του και να ορκίζεται -τι θαύμα! - σ' αυτή την ίδια την αγάπη του. Πού λοιπόν αλλού θα μπορούσε και η Ποίηση να ορκιστεί παρά επάνω σ' έναν τέτοιον όρκο; Όρκο βαθύτατο που ανάγει τη ζωή στο αξίωμα της αυτοδιάθεσης των αισθημάτων, την πράξη στην ελεύθερη λειτουργία των λογισμών, τον έρωτα στην απέραντη ηθική της επαφής των σωμάτων".



"Ναι ναι, διψάει ο κόσμος, κι εσείς, που κατά βάθος ακούτε με την καρδιά κι οσφραίνεστε με τα μάτια, ξέρετε για τι πράγμα διψάει και ρίχνετε άξαφνα στον αέρα μια λέξη μόνο, αλλά μια λέξη που να σημαίνει όλα τα πράγματα της γης αυτής που λατρεύουμε και λέμε να μην την εγκαταλείψουμε ποτέ. Η λέξη αυτή -αγάπη! αγάπη!-, φωτοβολώντας με μυριάδες πρίσματα μια στιγμή ευτυχίας που η τύχη θα παίρνει κάθε φορά για να τη χαρίζει σε δυο πάντοτε καινούριους ανθρώπους".





Οδυσσέας Ελύτης, ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ (αποσπάσματα απ' τα κεφ.: Γ', ΑΝΟΙΞΗ ΠΑΡΑ ΤΕΤΑΡΤΟ), ΑΝΟΙΧΤΑ ΧΑΡΤΙΑ, εκδ. Ίκαρος