Κώστας Καρυωτάκης ~ Σαν σήμερα... 21 Ιουλίου

Στις 18 Ιουνίου του 1928 ο Κώστας Καρυωτάκης φθάνει στην Πρέβεζα, έπειτα από δυσμενή μετάθεση στη Νομαρχία, στο Γραφείο Εποικισμού και Αποκαταστάσεως Προσφύγων.

Ένα μήνα μετά, στις 21 Ιουλίου 1928 το μεσημέρι επισκέπτεται το παραλιακό καφενείο "Ο Ουράνιος Κήπος". Πίνει βυσσινάδα κι αφήνει ένα γενναιόδωρο πουρμπουάρ. Καπνίζει και γράφει την τελευταία του σημείωση. Το απόγευμα της ίδιας μέρας, κάτω από έναν ευκάλυπτο δίνει τέλος στη ζωή του με ένα περίστροφο. Ήταν μόλις 32 ετών.

Στο σημείο αυτό υπάρχει σήμερα μια μαρμάρινη επιγραφή που γράφει:

«Εδώ, στις 21 Ιουλίου 1928, βρήκε τη γαλήνη με μια σφαίρα στην καρδιά ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης».

 

Φωτ. : Χαράλαμπος Γκούβας, Το σπίτι του ποιητή στην Πρέβεζα

ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ ΠΙΑ ...

Θέλω να φύγω πια από δω, θέλω να φύγω πέρα,
σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο,
θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα,
απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο.

Σαν όνειρο να φαίνονται απαλό και να μιλούνε
έως την ψυχή τα πράγματα του κόσμου,
ωραία να 'ναι τα πρόσωπα και να χαμογελούνε,
ωραίος ακόμη ο ίδιος ο εαυτός μου.

Σκοτάδι τόσο εκεί μπορεί να μην υπάρχει, Θεέ μου,
στη νύχτα, στην απόγνωση των τόπων,
στο φοβερό στερέωμα, στην ωρυγή του ανέμου,
στα βλέμματα, στα λόγια των ανθρώπων.

Να μην υπάρχει τίποτε, τίποτε πια, μα λίγη
χαρά και ικανοποίησις να μένει,
κι όλοι να λένε τάχα πως έχουν για πάντα φύγει,
όλοι πως είναι τάχα πεθαμένοι.

Μερικές απ'τις τελευταίες σκέψεις του Κ. Καρυωτάκη, όπως καταγράφονται στην αποχαιρετιστήρια επιστολή του : Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περσότερες να μπορώ να τις αισθανθώ...Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική. Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους ή εθεώρησαν την ύπαρξή τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές (!!!) είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο...

(Το ποίημα "Θέλω να φύγω πια..." ανήκει στη συλλογή "ΕΛΕΓΕΙΑ ΚΑΙ ΣΑΤΙΡΕΣ", 1927)