Ισίδωρος Ζουργός ~ Η αηδονόπιτα

 

 

Εξώφυλλο: Λιθογραφία του N. Charlet,
Παιδιά παίζουν τον "πόλεμο Ελλήνων
και Τούρκων".

 Λίγη ώρα αργότερα γείραμε για να κοιμηθούμε, τώρα πια ξαπλώνει πολλά μέτρα μακριά μας. Εκείνη τη στιγμή έξω στην αυλή ακούστηκε να κελαηδάει ένα αηδόνι. Έβαλε τα γέλια μες στο σκοτάδι. "Τι έπαθες;" τη ρώτησε ο Ελισαίος ξαφνιασμένος.
"Πιάστε μου αυτό το αηδόνι", είπε, "κι αύριο θα σας ψήσω αηδονόπιτα". Σου έχω πει, Ελίζαμπεθ, πως τα ελληνικά μου σκοντάφτουν ακόμα μερικές φορές. "Θα κάνεις τι;" ρώτησα ξαφνιασμένος. Ήταν η σειρά του Ελισαίου να βάλει τα γέλια. "Εύγε σου, κυρά!" είπε. "Μ' αρέσει να σε βλέπω έτσι εύθυμη, είσαι τόσο νέα!"

 Όταν λένε εδώ αυτή τη λέξη εννοούν σαν κάτι όπως πίτα με όνειρα, πίτα γεμάτη από το άπιαστο, το χιμαιρικό, πες το όπως θέλεις. "Είσαι έτοιμη για τέτοιο όνειρο;" τη ρώτησα μέσα στο σκοτάδι. "Πιάστε μου ένα αηδόνι και τότε θα δείτε..." απάντησε γελώντας.

 Αύριο κινούμε προς άγνωστη κατεύθυνση. Όλος ο αγώνας των Γραικών φαίνεται τώρα πια μες στο μυαλό μου σαν μια μεγάλη αηδονόπιτα. Τ' αηδόνια είναι κρυμμένα βαθιά στα φυλλώματα της νύχτας, πώς να τα πιάσει κανείς; Αν εκείνη μου ζητούσε να κατέβω στον κάτω κόσμο, θα γινόμουν Ορφέας και θα πήγαινα. Εδώ στην Ελλάδα λένε ένα παραμύθι για το αθάνατο νερό - αν το ζητούσε, θα της το' φερνα. Τ' αηδόνι όμως πώς να το βρω, πώς να το πιάσω στη χούφτα μου;

 

 

 

Απόσπασμα (σελ. 288 - 289) απ' το μυθιστόρημα του Ι. Ζουργού, "Η ΑΗΔΟΝΟΠΙΤΑ", εκδ. ΠΑΤΑΚΗ, 2008

 

Ο Ισίδωρος Ζουργός γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1964, όπου και εργάζεται ως δάσκαλος στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.