Αν τ' αγαπάς ξανάρχονται...

Ένα μικρό παιδί ρωτούσε κάθε βράδυ τη γιαγιά του:                     
- Πού πηγαίνει ο ήλιος, γιαγιά;
- Πηγαίνει να φωτίσει κι άλλα παιδιά που ζουν πολύ μακριά,
αλλά γυρίζει πάντα πίσω, έστω και λίγο διαφορετικός.
- Και τα σύννεφα πού πηγαίνουν;
- Πηγαίνουν να βρέξουν βροχή και σ' άλλα παιδιά και μετά
να γυρίσουν πίσω λίγο πιο μαύρα, λίγο πιο λευκά, ποτέ ίδια...
- Τα όνειρα που κάνουμε πού πάνε;
- Μμμ... τα όνειρα ταξιδεύουν στους ύπνους των άλλων παιδιών
κι ύστερα γυρίζουν κι αυτά σ' εμάς, κι αυτά λιγάκι διαφορετικά.
- Και τα λόγια φεύγουν;
- Και τα λόγια.
- Και τα γέλια;
- Και τα γέλια.
- Και τα δάκρυα, γιαγιά;
- Και τα δάκρυα, γιε μου...
(...) Δεν υπάρχει τίποτα που να μη φεύγει ποτέ;
- Πώς δεν υπάρχει;
Αυτό που ποτέ δε φεύγει από τη θέση του είναι η αγάπη μας για όλα αυτά που φεύγουν. Αυτή είναι που τα ξαναφέρνει όλα πίσω. Χωρίς αυτή, τίποτα δε θα ξαναρχόταν.           
 






Βασιλική Νευροκοπλή, Αν τ’ αγαπάς ξανάρχονται, εικονογράφηση: Νικόλας Ανδρικόπουλος, εκδ. Λιβάνη