Dale Wasserman ~ Ο Άνθρωπος από την Μάντσα (Man of La Mancha)

                                                                            

 

Φωτ.:www.theatregold.com

Δούκας:
(...) Γιατί οι ποιητές είναι  τόσο γοητευμένοι με τους τρελούς;


Θερβάντες:
Υποθέτω... έχουμε πολλά κοινά.

Δούκας:
Και οι δύο γυρίζετε την πλάτη σας στη ζωή.

Θερβάντες:
Και οι δύο επιλέγουμε από τη ζωή ό, τι μας ευχαριστεί.

Δούκας:
Ένας άντρας πρέπει να συμβιβάζεται με τη ζωή όπως είναι!

Θερβάντες:
Έχω ζήσει σχεδόν πενήντα χρόνια και έχω δει τη ζωή όπως είναι. Πόνος, δυστυχία, πείνα... σκληρότητα... Έχω ακούσει τραγούδιa από ταβέρνες και βογκητά απ' τους  δρόμους. Υπήρξα στρατιώτης και είδα τους συντρόφους μου να πέφτουν στη μάχη... ή να πεθαίνουν αργά κάτω από το μαστίγιο στην Αφρική. Τους κράτησα στα χέρια μου την τελευταία στιγμή. Αυτοί οι άντρες είδαν τη ζωή όπως είναι, όμως πέθαναν απελπισμένοι. Δεν υπάρχει δόξα, δεν υπάρχει γενναιότητα ήταν τα τελευταία τους λόγια...  Ξέρεις τι έβλεπα στο βλέμμα τους την τελευταία τους στιγμή; Σύγχυση. Μια τεράστια απορία πλανιόταν στα μάτια τους. Γιατί; Δεν νομίζω ότι ρωτούσαν γιατί πεθαίνουν, αλλά γιατί έχουν ζήσει... Όταν η ίδια η ζωή είναι τόσο παράλογη, ποιος μπορεί να πει τι είναι τρέλα και τι είναι λογική; Ίσως τρέλα μπορεί να είναι, το να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας. Να γινόμαστε πρακτικοί, νομίζοντας ότι μπορούμε να δούμε την "πραγματικότητα". Ίσως αυτό να είναι τρέλα. Να ψάχνουμε θησαυρούς εκεί που σωρεύονται σκουπίδια. Ίσως η πολλή λογική να είναι τρέλα. Και τι μεγαλύτερη τρέλα απ' όλες, να βλέπεις τη ζωή όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι.


(ελεύθερη μετάφραση απ'το αγγλικό κείμενο)

The Duke:
(...) Why are you poets so fascinated with madmen?

Cervantes:
I suppose . . . we have much in common.


The Duke:
You both turn your backs on life.


Cervantes:
We both select from life what pleases us.
 
The Duke:
A man must come to terms with life as it is!

Cervantes:
I have lived nearly fifty years, and I have seen life as it is. Pain, misery, hunger... cruelty beyond belief. I have heard the singing from taverns and the moans from bundles of filth on the streets. I have been a soldier and seen my comrades fall in battle... or die more slowly under the lash in Africa. I have held them in my arms at the final moment. These were men who saw life as it is, yet they died despairing. No glory, no gallant last words... only their eyes filled with confusion, whimpering the question: “Why?” I do not think they asked why they were dying, but why they had lived. When life itself seems lunatic, who knows where madness lies? Perhaps to be too practical is madness. To surrender dreams—this may be madness. To seek treasure where there is only trash. Too much sanity may be madness. And maddest of all, to see life as it is and not as it should be.

 

 

Man of La Mancha: Μιούζικαλ που βασίστηκε στο έργο "I, Don Quixote", του Dale Wasserman, που γράφτηκε για την τηλεόραση. Ο Wasserman εμπνεύστηκε βέβαια, απ' το αριστούργημα του Μιγκέλ ντε Θερβάντες Σααβέδρα, "Δον Κιχώτης".