Γιώργος Γραμματικάκης ~ Η Αυτοβιογραφία του Φωτός

 Πρέπει να ομολογηθεί από την αρχή, από εντιμότητα προς τον αναγνώστη, ότι η αυτοβιογραφία του φωτός είναι κατά βάθος μια ερωτική ιστορία. Κάποια στιγμή, που χάνεται στον χρόνο, το φως αναδύθηκε απρόκλητα στο κέντρο της ζωής του συγγραφέα. Τα χρώματα και η αινιγματική του φύση, το άπειρο των διαδρομών και οι ιριδισμοί του έμοιαζαν να κατέχουν μια γοητεία ανείπωτη. Δεν άργησαν λοιπόν να κατακτήσουν την ψυχή του. Όπως εκείνη η γυναίκα, αν υπήρξε -σε ποια διαδρομή να ταξιδεύει άραγε σήμερα, τώρα; - που κάποια στιγμή βρέθηκε απέναντί του, στο κατάστρωμα του πλοίου, και τον συνόδευε σιωπηλή από νησί σε νησί, και από θάλασσα σε θάλασσα, χρόνια και αιώνες.
 Είναι πάντως αλήθεια ότι εγώ, ο συγγραφέας, δεν μπορώ να καθορίσω με ακρίβεια πότε άρχισε αυτή η περιπέτεια με το φως. Θυμούμαι, όμως, ότι παιδί φοβόμουν την νύχτα. Αισθανόμουν την νύχτα να με τυλίγει και να με απειλεί· συχνά, λοιπόν, έμενα ξάγρυπνος και περίμενα το φως. Το φως ερχόταν το πρωί λυτρωτικό, τρύπωνε από τις χαραμάδες και έδιωχνε τη νύχτα, ζωήρευε όσο περνούσε η ώρα και έδινε ταυτότητα στα πράγματα. Ήταν ένα φως ήπιο και τρυφερό· άλλοτε όμως - τα καλοκαίρια - γινόταν γρήγορα εκθαμβωτικό και ανελέητο.
 Το παιχνίδι αυτό με το φως και τον φόβο της νύχτας συνεχίσθηκε για πολλά χρόνια. Λιγότερο ίσως αιχμηρό, υπάρχει ακόμα και σήμερα. Οι ώρες του ύπνου μου είναι συνήθως λίγες, κι ακόμα τις νύχτες σηκώνομαι και τριγυρνώ άσκοπα. Η απουσία του φωτός είναι πάντοτε οδυνηρή. Η έλευση του φωτός - όπως συμβαίνει και με τη δική της έλευση - είναι σαν να ρίχνει βάλσαμο στις ταραγμένες ατραπούς της ψυχής.
 (...) Το παρόν... βιβλίο θα αναζητήσει στις σελίδες του την φύση του φωτός, θα περιγράψει όσο γίνεται την συμπεριφορά του. Έτσι θα αναδυθούν κάποια σπουδαία του χαρίσματα, που όσο εγώ, ο συγγραφέας - ίσως και ο αναγνώστης - μάθαινα τον εαυτό μου, αποκτούσαν βαρύτητα ιδιαίτερη. Η ζήλεια μου λοιπόν απέναντι στο φως είχε τουλάχιστον κάποιο έρεισμα, ήταν λιγότερο αξιοκατάκριτη ή ταπεινή.
 Δεν φαίνεται άλλωστε τυχαίος ο τρόπος που το βιβλίο απέκτησε τον τίτλο του. Κάποια στιγμή εκείνη η γυναίκα, που συνόδευσε αιώνες τώρα τις περιπλανήσεις μου από νησί σε νησί και από θάλασσα σε θάλασσα, προχώρησε στο αμυδρό φως των άστρων και με πλησίασε. Αυτήν τη φορά, η παρουσία της δεν ήταν μια ψευδαίσθηση. Είδα καθαρά τη μελαγχολία των ματιών της, ένιωσα το άγγιγμα των χεριών στο δικό μου πρόσωπο. "Το φως", είπε, "έρχεται από πολύ μακριά. Από έναν Χώρο όπου δεν υπήρχε χώρος, κι από έναν Χρόνο όπου δεν υπήρχε χρόνος. Από τότε, τυλίγει τον Κόσμο και αναδεικνύει κάθε του έκφραση".


Γιώργος Γραμματικάκης, Η Αυτοβιογραφία του Φωτός, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2011