Gabriel García Márquez ~ Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας

 Η Φερμίνα Δάσα έδιωξε το Φλορεντίνο Αρίσα με μια αστραπιαία ωριμότητα, που πλήρωσε αμέσως με μια κρίση οίκτου, χωρίς όμως ποτέ ν' αμφιβάλλει για την απόφασή της. Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να εξηγήσει τις κρυφές αιτίες της λογικής  που της έδωσαν εκείνη τη διορατικότητα, αλλά πολλά χρόνια αργότερα, πολύ κοντά πια στα γεράματα, τις ανακάλυψε ξαφνικά και χωρίς να καταλάβει πώς, σε μια τυχαία συζήτηση για το Φλορεντίνο Αρίσα. Όλα τα μέλη του κοινωνικού της περιγύρου γνώριζαν τη θέση του όταν βρισκόταν σε άνοδο, σαν διαδόχου στην Εταιρεία Ποταμοπλοΐας της Καραϊβικής, όλοι ήταν σίγουροι πως τον είχαν δει πολλές φορές, πως είχαν ακόμα σχέσεις μαζί του, αλλά κανένας δεν μπορούσε να τον περιγράψει από μνήμης. Τότε ήταν που η Φερμίνα Δάσα ανακάλυψε τα υποσυνείδητα αίτια που την εμπόδισαν να τον αγαπήσει. Είπε: "Είναι σαν να μην πρόκειται για άνθρωπο αλλά μόνο για σκιά". Έτσι ήταν: η σκιά ενός ανθρώπου που κανείς ποτέ δεν είχε γνωρίσει.
(...) Η Φερμίνα Δάσα εξακολούθησε για αρκετούς μήνες ν' ανοίγει τα πρωινά το μπαλκόνι και της έλειπε ολοένα και λιγότερο το μοναχικό φάντασμα που την κατασκόπευε από το έρημο, μικρό πάρκο, έβλεπε το δέντρο που ήταν το δικό του, το πιο κρυμμένο παγκάκι, που καθόταν να διαβάσει, ενώ τη σκεφτόταν, ενώ υπόφερε γι' αυτήν, κι αναγκαζόταν να κλείσει τα παράθυρο αναστενάζοντας: "Ο καημένος".
(...) Της έφτανε εκείνη η μοναδική στιγμή για να πάρει την απόφαση, όπως ήταν γραμμένη στους νόμους του Θεού και των ανθρώπων: ως το θάνατο.
Τότε διαλύθηκαν όλες οι αμφιβολίες και μπόρεσε να κάνει χωρίς τύψεις αυτό που της υπόδειξε η λογική της σαν πιο αξιοπρεπές: πέρασε ένα σφουγγάρι χωρίς δάκρυα πάνω από τη θύμηση του Φλορεντίνο Αρίσα, τον έσβησε πέρα για πέρα και στο χώρο που εκείνος κρατούσε στη μνήμη της άφησε ν' ανθίσει ένα λιβάδι παπαρούνες. Το μόνο που επέτρεψε στον εαυτό της ήταν ένας πιο βαθύς από το συνηθισμένο αναστεναγμός, ο τελευταίος: "Ο καημένος".


Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας, εκδ. Α. Α. ΛΙΒΑΝΗ, Αθήνα 1986, μτφρ. Κλαίτη Σωτηριάδου - Μπαράχας

* Το βιβλίο αυτό μου το έκανε δώρο η αγαπημένη μου φίλη, η Κατερίνα.