Ζαχαρίας Παπαντωνίου ~ Αλήθεια είναι εκείνο που δεν πρέπει να λέγεται

(Απ' την εισαγωγή)                           

Τον έρωτα ο Παπαντωνίου τον βλέπει, καταρχάς, ως ανάγκη της ψυχής, κι ύστερα - σε ίση μοίρα - μέσα απ' τις ανάγκες του κορμιού, γιατί δεν παραβλέπει πως ο άνθρωπος είναι από οστά και σάρκα. Τη σάρκα δεν τη μάχεται. Αν και δεν τρέφει καμιά συμπάθεια προς την ασκητική ζωή, "την αργή προετοιμασία προς το θάνατο", ο ίδιος γράφει, "είναι κάτι που αξίζει τουλάχιστον τον σεβασμό. Μπορεί να το βρεις αποτροπιαστικό και να το μισήσεις· να το περιφρονήσεις δεν μπορείς".
(...) Ο έρωτας γι' αυτόν είναι "ο έλκων το σύμπαν περί τον ήλιον".
Είναι μια "ιδιωτική υπόθεσις". Είναι θαυμασμός, λόγια αγάπης, αυτοσχεδιασμοί, όρκοι πίστης, που δίνονται όταν η έλξη των κορμιών θολώνει τη δύναμη του νου. Είναι κατάκτηση, μα και αμφιβολία. Και τέλος, πολύ συχνά, είναι και προδοσία.
"Το πρώτο φιλί που μου χάρισε - το πήρανε τα χείλη του άλλου που θάρθη" (Πεζοί ρυθμοί, "Ο μοιραίος"), γράφει ο δημιουργός, κι αυτό γιατί βαθιά γνώρισε την προδοσία, όταν η αγαπημένη του τον πλήγωσε, κρύβοντάς του μιαν αλήθεια. Κι εκείνος, νιώθοντας το δηλητήριο του έρωτα να πήζει μες στις φλέβες του, την εγκατέλειψε.
Τον Παπαντωνίου δε θα τον επηρέαζαν ποτέ δύο ωραία γυναικεία πόδια, αν και το κορμί δεν έκλεινε ωραία ψυχή μέσα του, γιατί "δε βλέπει το σώμα παρά σα μέσο για να ανακοινώνονται στον έξω κόσμο οι ψυχές".



Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Αλήθεια είναι εκείνο που δεν πρέπει να λέγεται / 90 Παρισινά Γράμματα, επιμέλεια - πρόλογος - εισαγωγή: Νίκος Ζωρογιαννίδης, εκδ. Αρμός, 2010