Gabriel García Márquez ~ Ζω για να τη διηγούμαι

Η ζωή δεν είναι αυτή που έζησε κανείς,
αλλά αυτή που θυμάται και όπως τη θυμάται
για να τη διηγηθεί.


"Μέχρι την εφηβεία η μνήμη ενδιαφέρεται περισσότερο για το μέλλον παρά για το παρελθόν, οπότε οι αναμνήσεις μου για το χωριό δεν ήταν ακόμα εξιδανικευμένες από τη νοσταλγία. Το θυμόμουν όπως ήταν: ένας καλός τόπος για να μένει κανείς, όπου όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους, στην όχθη ενός ποταμού με διάφανα νερά, που έτρεχαν μέσα σε μια κοίτη από γυαλιστερές, λευκές και τεράστιες πέτρες σαν προϊστορικά αβγά. Το σούρουπο, ιδιαίτερα το Δεκέμβρη, όταν περνούσαν οι βροχές και η ατμόσφαιρα γινόταν διάφανη και λαμπερή, η Σιέρα Νεβάδα ντε Σάντα Μάρτα έμοιαζε να πλησιάζει με τις λευκές κορυφές της τις μπανανοφυτείες της αντικρινής όχθης. Από εκεί φαίνονταν οι ιθαγενείς Αρουάκος που έτρεχαν στη σειρά σαν μυρμήγκια πάνω στη άκρη του γκρεμού, με τα σακούλια τους από πιπερόριζα στην πλάτη και μασουλώντας μπαλάκια από φύλλα κόκας για να περνάει η ώρα. Εμείς τα παιδιά ονειρευόμασταν τότε να φτιάχνουμε μπάλες με το αιώνιο χιόνι για να παίζουμε πόλεμο στους πυρωμένους δρόμους. Γιατί η ζέστη ήταν τόσο απίθανη, ιδιαίτερα την ώρα του μεσημεριανού ύπνου, που οι μεγάλοι παραπονιόνταν γι' αυτή σαν να ήταν μια καθημερινή έκπληξη. Από τότε που γεννήθηκα άκουγα να επαναλαμβάνουν ακατάπαυστα πως οι γραμμές του σιδηρόδρομου και οι καταυλισμοί της United Fruit Company είχαν κατασκευαστεί τη νύχτα, γιατί τη μέρα ήταν αδύνατο να πιάσουν τα πυρωμένα από τον ήλιο εργαλεία".



Σε αυτή τη συναρπαστική διήγηση ο νομπελίστας Κολομβιανός παρουσιάζει τις μνήμες των παιδικών κι εφηβικών του χρόνων, όπου θεμελιώθηκε το φανταστικό, το οποίο, με το χρόνο, θα έδινε τη θέση του σε μερικά θεμελιώδη διηγήματα και μυθιστορήματα της ισπανόφωνης λογοτεχνίας του 20ού αιώνα.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, Ζω για να τη διηγούμαι (Vivir para contarla), μτφρ. Κλαίτη Σωτηριάδου, εκδ. Λιβάνη, Αθήνα 2003