Milan Kundera ~ Το Αστείο
«Επειδή δεν ήθελε να μου γράψει, προτίμησε να εκφράσει τα αισθήματά της με λουλούδια. Άρχισε κάπως έτσι. Περιπλανιόμασταν σε ένα δασάκι και η Λουτσία ξαφνικά έσκυψε, έκοψε ένα αγριολούλουδο και μου το πρόσφερε. Μου φάνηκε ευγενικό και δεν με ξάφνιασε. Αλλά όταν στην επόμενη συνάντησή μας με περίμενε με μια ολόκληρη ανθοδέσμη, άρχισα κάπως να ντρέπομαι.
Ήμουν μόλις είκοσι δύο χρονών, απόφευγα σπασμωδικά κάθε τι που θα μπορούσε να θεωρηθεί θηλυπρεπές ή παιδιάστικο. Ντρεπόμουν να κρατώ στο δρόμο λουλούδια, δεν τ’ αγόραζα με ευχαρίστηση, ούτε και με ευχαρίστηση τα δεχόμουν. Εξήγησα της Λουτσίας συνεσταλμένα, πως λουλούδια προσφέρουν οι άντρες στις γυναίκες κι όχι οι γυναίκες στους άντρες αλλά σαν την είδα
να' ναι έτοιμη να ξεσπάσει στο κλάμα, αμέσως την επαίνεσα και τα πήρα.
Δεν μπορούσε να κάνει τίποτε. Τα λουλούδια από τότε με περίμεναν σε κάθε μας συνάντηση και γω στο τέλος συμφιλιώθηκα μαζί τους γιατί με αφόπλισε το αυθόρμητο του δώρου της Λουτσίας και είδα συνάμα, πως η ίδια σ’ αυτό τον τρόπο δωρίσματος επιμένει. Ίσως γιατί βασανίζονταν από κάποια ανεπάρκεια σε γλωσσικές ικανότητες και βρήκε στα λουλούδια τη σταθερή φόρμα του λόγου. Μάλλον όχι με την έννοια ενός δύσκαμπτου συμβολισμού που έχουν αποκτήσει τα λουλούδια, αλλά με την έννοια ενός τρόπου πιο παλιού, ακαθόριστου, ενστικτώδη, π ρ ο γ λ ω σ σ ι κ ο ύ. Ίσως η Λουτσία, που σχεδόν πάντα ήταν ολιγόλογη, ποθούσε ορμέμφυτα το βουβό εκείνο στάδιο του ανθρώπου, που δεν υπήρχαν οι λέξεις και οι άνθρωποι συνεννοούνταν μεταξύ τους με τον τρόπο των χειρονομιών: δείχναν το δέντρο με το δάχτυλο, χαμογελούσαν, άγγιζε ο ένας τον άλλονε».
να' ναι έτοιμη να ξεσπάσει στο κλάμα, αμέσως την επαίνεσα και τα πήρα.
Δεν μπορούσε να κάνει τίποτε. Τα λουλούδια από τότε με περίμεναν σε κάθε μας συνάντηση και γω στο τέλος συμφιλιώθηκα μαζί τους γιατί με αφόπλισε το αυθόρμητο του δώρου της Λουτσίας και είδα συνάμα, πως η ίδια σ’ αυτό τον τρόπο δωρίσματος επιμένει. Ίσως γιατί βασανίζονταν από κάποια ανεπάρκεια σε γλωσσικές ικανότητες και βρήκε στα λουλούδια τη σταθερή φόρμα του λόγου. Μάλλον όχι με την έννοια ενός δύσκαμπτου συμβολισμού που έχουν αποκτήσει τα λουλούδια, αλλά με την έννοια ενός τρόπου πιο παλιού, ακαθόριστου, ενστικτώδη, π ρ ο γ λ ω σ σ ι κ ο ύ. Ίσως η Λουτσία, που σχεδόν πάντα ήταν ολιγόλογη, ποθούσε ορμέμφυτα το βουβό εκείνο στάδιο του ανθρώπου, που δεν υπήρχαν οι λέξεις και οι άνθρωποι συνεννοούνταν μεταξύ τους με τον τρόπο των χειρονομιών: δείχναν το δέντρο με το δάχτυλο, χαμογελούσαν, άγγιζε ο ένας τον άλλονε».
(Απόσπασμα απ' τις εκδόσεις "Κάλβος" σε μετάφραση του Ανδρέα Τσάκαλη,1971)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου