Άρης Κωνσταντινίδης ~ Η Αρχιτεκτονική της Αρχιτεκτονικής

15.5.37
 

Αίγινα (1990), Φωτ. Λουκία Νομικού

Σπίτια γιὰ τὸ χειμώνα, σπίτια γιὰ τὸ καλοκαίρι. Τὸ σπίτι στὶς διάφορες ἐποχὲς τοῦ χρόνου. Οἱ διάφοροι χῶροι σὲ διαφορετικὲς κλιματολογικὲς συνθῆκες. Γιατί νὰ μὴν ἔχουμε καὶ ἕνα ὑπαίθριο δωμάτιο ὕπνου; Πόσο εἶναι ὄμορφο νὰ κοιμᾶται κανεὶς στὸ ὕπαιθρο.

Τὴν ἡμέρα κάτω ἀπὸ ἕνα δέντρο (-στὴ σκιά του) καὶ τὸ βράδυ κάτω ἀπὸ τὸν ἔναστρο οὐρανό.

 

 

Πῶς δείχνουνε τὰ σπίτια ποὺ χτίζονται σήμερα; Ὄμορφα, ἄσχημα; Πιὸ πολὺ θὰ ἐνδιέφερε πῶς δείχνουνε (-πῶς φαίνονται) οἱ ἄνθρωποι ποὺ ζοῦνε μέσα τους καὶ ἔξω τους. Ὅμως ἐμεῖς (-οἱ ἀρχιτέκτονες) τὰ χτίζουμε γιὰ νὰ τὰ φωτογραφίζουμε καὶ νὰ τὰ δημοσιεύουμε σὲ περιοδικά. Καὶ γιὰ νὰ προβάλλεται τυπωμένο καὶ τὸ ὄνομά μας…
 

 

20.4.38

 

[...] Ὅλο τὸ σπίτι εἶναι ἕνας χῶρος ποὺ κατανέμεται σὲ τμήματα μὲ διαφορετικὴ χρήση τὸ καθένα. Ἡ κάτοψη θὰ εἶναι πιὸ ἐλεύθερη. Κι ὅταν χρειάζεται θὰ ξεκόβει ἕνας πιὸ μικρὸς χῶρος, σὰν κλειστὸ δωμάτιο (-γραφεῖο γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ἐργαστεῖ κανεὶς ἥσυχα καὶ ἔξω ἀπὸ κάθε ἐνοχλητικὸ θόρυβο) ἢ σὰν ἕνα κελὶ σὲ μοναστήρι.

 

Καὶ νὰ ἔχει τὸ σπίτι μεγάλα ἀνοίγματα, σὲ παράθυρα ἢ ἐξωστόθυρες, γιὰ νὰ βλέπει κανεὶς τὸ ἔξω τοπίο. Στὸν κατάλληλο προσανατολισμὸ πάντοτε. Καὶ ἂς ἔχει τὸ σπίτι καὶ ὑπόστεγα. Πολλὰ ὑπόστεγα, μπροστὰ ἀπὸ τὸν κάθε χῶρο. Γιατὶ αὐτὰ τὰ ὑπόστεγα, σὰν ἡμιυπαίθριοι καὶ μεταβατικοὶ (-ἀνάμεσα στὸ ἔξω καὶ τὸ μέσα) χῶροι εἶναι ἀπαραίτητοι στὸ ἑλληνικὸ κλίμα.

 

 

Νὰ μὴν ὑπάρχει σπίτι χωρὶς ὑπόστεγους, ἡμιυπαίθριους, χώρους. Ὁπότε τὸ μέσα καὶ τὸ ἔξω συνθέτουνε μιὰν ὀργανικὴ ἑνότητα, ποὺ κάνει τὴ διαβίωση πιὸ εὐχάριστη. Καὶ ὁ ἄνθρωπος ἔρχεται σὲ μιὰν ἐπαφὴ γόνιμη μὲ τὴ φύση. Μὲ τὸ τοπίο ὅπου ἔχει χτιστεῖ τὸ κάθε σπίτι.

 

Ὅμως ὅλα αὐτὰ τὰ κερδίζει κανεὶς (-καὶ ὄχι μονάχα ὁ ἀρχιτέκτονας) ὅταν ἔχει ἀνοιχτὰ τὰ μάτια του (-« τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μου», θὰ ἔλεγε ὁ Σολωμός) καὶ προσέχει πῶς ἔχει χτίσει ἡ φύση τὸν δικό της κόσμο. Καὶ πρέπει νὰ ταξιδεύει, νὰ γυρίζει τὸν κόσμο, ἕνας αρχιτέκτονας, ἂν θέλει νὰ χτίζει αληθινά. Καὶ ἔτσι νὰ διδάσκεται καὶ νὰ μαθητεύει στὸν καλὸ δάσκαλο ποὺ εἶναι ἡ φύση. Γιατὶ ἔτσι ὅπως μάθαμε, ἢ εἴμαστε ἀναγκασμένοι, νὰ ζοῦμε μέσα σὲ πόλεις (-ποὺ οἱ πιὸ πολλὲς εἶναι κακὰ ὀργανωμένες καὶ λειτουργοῦνε ἄστοχα), χάσαμε τὸ μέτρο καὶ τὶς ἰσορροπίες, γιὰ τὸ καλὸ καὶ γιὰ τὸ ἁπλό, καὶ ἔχουμε ἐμπλακεῖ σὲ καταστάσεις ποὺ μᾶς κάνουνε κακό, γιατὶ ἔχουνε διαστρέψει καὶ τὰ πιὸ φυσικὰ πράγματα. Καὶ ὅ,τι θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι αὐτονόητο, ἔγινε πρόβλημα ἄλυτο.

 

 

 

Άρης Κωνσταντινίδης, Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΗΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ / Ημερολογιακά Σημειώματα (1937-1990), Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, έτος έκδοσης: 2011

Για περισσότερα πατήστε εδώ.

Αξίζει να δείτε: https://vimeo.com/80899709 (Άρης Κωνσταντινίδης, Δοχεία Ζωής)