Henry Miller ~ Ο Τροπικός του Καρκίνου

 



Πρώτη έκδοση (1934)

Θα 'θελα να μπορούσα να τριγυρίσω σε κείνα τα πανύψηλα, αιχμηρά βουνά, όπου οι άνθρωποι πεθαίνουν από δίψα και κρύο, να γνωρίσω την "εξωχρονική ιστορία", τον απόλυτο χώρο και χρόνο, όπου δεν υπάρχουν μήτε ανθρώπινα όντα, μήτε ζώα, μήτε βλάστηση, κι όπου μπορεί κανείς να τρελαθεί απ' τη μοναξιά. Να βρεθώ εκεί όπου οι άναρθρες κραυγές έχουν αντικαταστήσει την ομιλία κι όλα είναι αδέσμευτα, απεριόριστα, ελευθερωμένα από τη συνάρτησή τους με το χρόνο. Λαχταρώ έναν κόσμο όπου οι άντρες κι οι γυναίκες, θα 'ναι σιωπηλοί σαν τα δέντρα (γιατί, αλίμονο, στον κόσμο μας μιλούμε τόσο πολύ, που το πράγμα έχει καταντήσει αφόρητο). Έναν κόσμο όπου οι ποταμοί - ανώνυμοι, άγνωστοι, ελεύθεροι από κάθε μυθολογία - θα σε κουβαλούν από μέρος σε μέρος και θα σε φέρνουν σ' επαφή μ' άλλους ανθρώπους και θα σε βοηθούν να γνωρίσεις την αρχιτεκτονική, τη θρησκεία, τα φυτά και τα ζώα διάφορων τόπων. Ποθώ μεγάλους κι αδάμαστους ποταμούς, χωρίς βάρκες και πλοία, ποταμούς που μέσα τους θα πνίγονται τα ανθρώπινα όντα, βουλιάζοντας όχι πια στο μύθο, την παράδοση, τα βιβλία και την σκόνη του παρελθόντος, αλλά στο χρόνο, στο διάστημα και στην ιστορία. Ποταμούς τεράστιους, δημιουργούς απέραντων ωκεανών, όμοιων με τον Δάντη και τον Σαίξπηρ, ποταμούς που δε θα κινδυνεύουν να ξεραθούν μες στο κενό του παρελθόντος. Ωκεανούς, ναι! Ας βρούμε, στην ανάγκη ας εφεύρουμε νέους ωκεανούς, παρθένους, άγνωστους, που θα μας ξεπλύνουν απ' το παρελθόν, ωκεανούς, που θα δημιουργήσουν νέες γεωλογικές κατατάξεις και νέους γεωλογικούς ηπείρους. Ωκεανούς που θα καταστρέφουν και συνάμα θα συντηρούν, ωκεανούς που θα μπορείς να ξανοιχτείς σ' αναζήτηση νέων ανακαλύψεων και νέων οριζόντων...

 [...] Πιστεύω πως σήμερα, πιότερο από ποτέ, είμαστε υποχρεωμένοι να σκαλίζουμε τα βιβλία, ακόμα κι αν στο καθένα απ' αυτά δεν υπάρχει παρά μονάχα μια αξιόλογη σελίδα, γιατί οφείλουμε να ψάχνουμε ακατάπαυστα για να βρούμε το κάθε κομμάτι, το κάθε ξεσκαλίδι, το κάθε θραύσμα που θα μπορούσε να περικλείει μέσα του λίγο μέταλλο, το καθετί που θα μπορούσε να βοηθήσει στην ανάσταση των ψυχών και των σωμάτων.
 

Μπορεί βέβαια να είμαστε όλοι καταδικασμένοι, μπορεί να μην υπάρχει ελπίδα σωτηρίας για κανένα μας, αλλά ακόμα κι αν αυτό αληθεύει, δεν είναι σωστό να παραδοθούμε και να υποκύψουμε στη μοίρα μας χωρίς μάχη.

I want to make a detour of those lofty arid mountain ranges where one dies of thirst and cold, that "extra-temporal" history, that absolute of time and space where there exists neither man, beast, nor vegetation, where one goes crazy with loneliness, with language that is mere words, where everything is unhooked, ungeared, out of joint with the times. I want a land of men and women, of trees that do not talk (because there is too much talk as it is!), of rivers that carry you to places, not rivers that are legends, but rivers that put you in touch with other men and women, with architecture, religion, plants, animals – rivers that have boats on them and in which men drown, drown not in myth and legend and books and dust of the past, but in time and space and history. I want rivers that make oceans such as Shakespeare and Dante, rivers which do not dry up in the void of the past. Oceans, yes! Let us have more oceans, new oceans that blot out the past, oceans that create new geological formations, new topographical vistas and strange, terrifying continents, oceans that destroy and preserve at the same time, oceans that we can sail on, take off on new discoveries, new horizons... 
[...] I believe that today more than ever a book should be sought after even if it only has one great page in it: we must search for fragments, splinters, toenails, anything that has ore in it, anything that is capable of resuscitating the body and soul.
 
It may be that we are doomed, that there is no hope for us, any of us, but if that is so then let us set up a last agonising, bloodcurdling howl, a screech of defiance, a war whoop!   

Χένρυ Μίλλερ / Henry Miller, Ο Τροπικός του Καρκίνου, Tropic of Cancer