Παύλος Νιρβάνας ~ Το Αγριολούλουδο

 

Οι νεκροί είναι αγαθοί. Δεν επεμβαίνουν συνήθως στη ζωή μας και μας βοηθούν να τους λησμονούμε. Ο Άλκης ύστερ’ από την τρομερή κρίση των νεύρων του, που λίγο έλειψε να του στοιχίσει τη ζωή ή το λογικό του, άρχισε να περνά στην ψυχική εκείνη ανάρρωση, που τόσο μοιάζει με τη φυσική. Μια γαλήνη ευεργετική είχε χυθεί μέσα του, όμοια με τη γαλήνη των τάφων που πρασινίζει απάνω τους η χλόη. Έτσι συχνά οι τάφοι χαρί­ζουν τη γαλήνη τους στους ανθρώπους, που πολύ έκλαψαν απά­νω τους.

Η Στέλλα δεν τυραννούσε πια τη σκέψη του. Δεν του ζη­τούσε τίποτε, κι εκείνος δεν είχε τίποτε να της δώσει εκτός από μια ήσυχη κι ευλαβητική λατρεία. Και όταν, στις ώρες της μο­ναξιάς του, την καλούσε σιμά του, η αγαπημένη νεκρή ερχότανε πάντα σαν ένα φάντασμα αγαθό και γεμάτο καλοσύνη, που του έφερνε τα μυστικά δώρα του μακάριου κόσμου, όπου κατοικούσε, την παρηγοριά, την εγκαρτέρηση και την ελπίδα. Ακόμα και ελπίδα. Και όμοια με τον άνθρωπο, που ύστερ’ από μια βαριά αρρώστια, σαν να ’χει ξαναγεννηθεί, βρίσκει ωραιότερη τη ζωή και νοιώθει πιο βαθιά μέσα του την επιθυμία να ζήσει, ο Άλκης ένοιωθε μια νέα και δυνατή αγάπη να τον δένει με τον ωραίον κόσμο, που τον ευλογεί το φως του ήλιου. Και η αγάπη του αυτή ήτανε - το καταλάβαινε βαθιά μέσα του - σα μια νέα αγάπη ωραιότερη, απαλότερη, πιο ευγενική, πιο σύμφωνη με την αριστοκρατική φύση του ανθρώπου.

 

 

Παύλος Νιρβάνας, Το Αγριολούλουδο, εκδ. Πατάκη, εισαγωγή-φιλολογική επιμέλεια: Γιάννης Παπακώστας

Πρώτη έκδοση απ' τον εκδοτικό οίκο "Ελευθερουδάκη" (1924)

Το μυθιστόρημα μεταφέρθηκε τηλεοπτικά το 1988 (σε διασκευή), με τον τίτλο "Κλειστοί δρόμοι" σε σενάριο και σκηνοθεσία του Γιώργου Μιχαηλίδη.