Herta Müller ~ Ο άγγελος της πείνας

Στον ξύλινο διάδρομο, ακριβώς εκεί που είναι το ρολόι του υγραερίου, είπε η γιαγιά: ΤΟ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΕΙΣ. 

Τη φράση αυτή δεν τη συγκράτησα σκόπιμα. Την πήρα μαζί μου στο στρατόπεδο, χωρίς να της δώσω σημασία. Δεν είχα ιδέα ότι με συντροφεύει. Όμως μια τέτοια φράση είναι ανεξάρτητη. Δούλευε μέσα μου, περισσότερο απ' όλα τα βιβλία που είχα πάρει μαζί μου. ΤΟ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΕΙΣ, η φράση αυτή έγινε συνένοχος του φτυαριού της καρδιάς και αντίπαλος του άγγελου της πείνας. Επειδή ξανάρθα, μπορώ να πω ότι μια τέτοια φράση σε κρατάει στη ζωή.

[...] Προσπαθώ διαρκώς να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν έχω πολλά συναισθήματα. Όταν παίρνω κάτι κατάκαρδα, με καταβάλλει σχετικά λίγο. Δεν κλαίω σχεδόν ποτέ. Δεν είμαι πιο δυνατός από κείνους με τα υγρά μάτια, πιο αδύναμος είμαι. Εκείνοι τολμούν. Όταν είναι κανείς πετσί και κόκαλο, τα συναισθήματα είναι πιο γενναία. Εγώ προτιμώ να είμαι δειλός. Η διαφορά είναι ελάχιστη, εγώ χρησιμοποιώ τη δύναμή μου για να μην κλαίω. Όταν επιτρέπω στον εαυτό μου κάποιο συναίσθημα, περιστρέφω το ευαίσθητο σημείο μου γύρω από μια ιστορία η οποία εμμένει άδακρυς στην απουσία νοσταλγίας. Για παράδειγμα στη μυρωδιά του κάστανου - υπάρχει όντως νοσταλγία, λοιπόν.

Χέρτα Μύλερ / Herta Müller, Ο άγγελος της πείνας, μτφρ. Γιώτα Λαγουδάκου, εκδ. Καστανιώτη, 2010

Ρουμανία 1945. Ο 17χρονος Γερμανός Λέοπολντ Άουμπεργκ από την Τρανσυλβανία εκτοπίζεται σε ένα σοβιετικό στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας για πέντε ολόκληρα χρόνια. Αρχικά, θέλοντας να ξεφύγει από τον ασφυκτικό κλοιό της οικογένειας και της κωμόπολης όπου ζει, αναγκασμένος να καλύπτει την ομοφυλοφιλία του, η ιδέα ότι θα εκτοπιστεί δεν τον τρομάζει καθόλου – το αντίθετο μάλιστα. Σύντομα όμως θα έρθει αντιμέτωπος με την αμείλικτη πραγματικότητα του στρατοπέδου...