Κωστής Παπαγιώργης ~ Ζήτω η δυστυχία

Στον παράδεισο η λογοτεχνία δεν έχει καμιά θέση γιατί δεν της επιτρέπεται να παίξει με τα αντίθετα. Όπου αίρεται το συνταρακτικό contraria sunt complementa ήρωας δεν υπάρχει, ούτε έναυσμα για πλοκή, ούτε προσμονή της λύσης. Δεν υπάρχει δράμα, τρέλα, αντίθεση, πόλεμος, επιθυμία. Με τον ίδιο τρόπο δηλαδή που το μάτι αχρηστεύεται χωρίς το φως, το χρυσάφι χωρίς τη φωτιά που το δοκιμάζει, και το πανί χωρίς τον άνεμο.

Συνεπώς η επιθυμία δεν μπορεί παρά να είναι πάντα επιθυμία του απόντος. Και μόνο αυτή η απουσία μας κάνει να λατρεύουμε και να προσδοκούμε την παρουσία, την πληρότητα... Στον αντίποδά του, κάθε πράγμα αναγνωρίζει το πολύτιμο άλας που του χαρίζει ζωή και ισχύ. Η ζωή δοξολογεί το θάνατο, η μέρα τη νύχτα, η ευτυχία τη δυστυχία. Να γιατί το καλύτερο κατάλυμα είναι εκείνο πού του λείπει η στέγη. Και έχει έτσι θέα προς τον ουρανό και την ανεξερεύνητη νύχτα...

Κωστής Παπαγιώργης, Σιαμαία και ετεροθαλή / Σιαμαία κείμενα: Ζήτω η δυστυχία, εκδ. Καστανιώτη, 1990

* Contraria sunt complementa = Τα αντίθετα είναι συμπληρωματικά (Niels Bohr)