Francesc Miralles ~ Η καθημερινή μαγεία των ασήμαντων πραγμάτων

 Μια ανάσα μας χώριζε από τον καινούργιο χρόνο. Επινοήσεις ανθρώπινες για να πωλούνται ημερολόγια. Άλλωστε εμείς αποφασίζουμε αυθαίρετα πότε ξεκινούν τα χρόνια, οι μήνες, ακόμα κι οι ώρες. Οργανώνουμε τον κόσμο στα μέτρα μας, και αυτό μας καθησυχάζει. Εντούτοις δεν αποκλείεται και το ίδιο το σύμπαν, κάτω από το φαινομενικό χάος, να έχει μια τάξη. Που πάντως δεν έχει καμία σχέση με τη δική μας.
 Πάνω στο μοναχικό τραπέζι της τραπεζαρίας έβαλα μια μικρή σαμπάνια και δώδεκα ρώγες από σταφύλι. Στο μεταξύ σκεφτόμουν κάτι που είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο: πως οι μπαταρίες της ανθρώπινης ζωής εξαντλούνται ύστερα από 650.000 ώρες χρήσης.
[...] Σωριάστηκα στην πολυθρόνα κι ετοιμάστηκα να βυθιστώ στην ανάγνωση ενός αμερικανικού βιβλίου που είχα ξεκινήσει να διαβάζω. Το είχα αγοράσει στο Amazon όταν το είχα δει ως παραπομπή σε ένα μυθιστόρημα. Ο τίτλος του: They have a name for it. Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον λεξικό με όρους που υπάρχουν μόνο σε μία συγκεκριμένη γλώσσα.
 Σύμφωνα με τον συντάκτη της έκδοσης, τον Χάουαρντ Ράινγκολντ (Howard Rheingold), όταν βρίσκουμε ένα όνομα για να περιγράψουμε μιαν έννοια, ένα αντικείμενο, μια πράξη, στην ουσία εξορκίζουμε την ύπαρξή μας. Σκεφτόμαστε και συμπεριφερόμαστε με έναν συγκεκριμένο τρόπο, διότι υπάρχουν οι λέξεις που τον υποστηρίζουν. Με αυτή την έννοια, οι λέξεις σμιλεύουν τις σκέψεις.
 Παραδείγματα μοναδικών λέξεων:
 Μπάρακα: στα αραβικά, πνευματική ενέργεια που χρησιμοποιείται για εγκόσμιες πράξεις.
 Ουάν: στα κορεατικά, αντίσταση στην άρνηση μιας ψευδαίσθησης.
 Ραζμπλιούτο: στα ρωσικά, αίσθημα που βιώνει όποιος έχει αγαπηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά όχι πια.
 Μοκίτα: στη γλώσσα κιριουίνα, η αλήθεια που γνωρίζουν όλοι μα κανείς δεν αρθρώνει.
 Απ' τα ισπανικά, ο επιμελητής του λεξικού επέλεξε όρους όπως το οκουρένθια (ιδέα, αστείο σχόλιο, συμβάν), που ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι δεν μπορεί να μεταφραστεί.
 Πρόσεξα ότι υπήρχαν πολλά λήμματα απ' τα γερμανικά, δεδομένου ότι η εν λόγω γλώσσα επιτρέπει, βάσει κάποιων κανόνων, τη λεξιπλασία. Παρέθετε όρους όπως το Τορσλουσπάνικ (που στην κυριολεξία σημαίνει: πανικός στο κλείσιμο της πόρτας) κι εξηγούσε πως πρόκειται για τη "φρενήρη αγωνία που βιώνουν οι ανύπαντρες γυναίκες στη μάχη τους ενάντια στο βιολογικό τους ρολόι".
 Απ' όσο είχα διαβάσει, είχα διαμορφώσει την άποψη ότι η γλώσσα με την πιο διακριτική ποικιλομορφία ήταν τα ιαπωνικά, με λέξεις όπως:
 Α-ουν: η σιωπηρή επικοινωνία μεταξύ δύο φίλων.
 Ή η αγαπημένη μου:
 Μονό νο άουαρε: η μελαγχολία των πραγμάτων.

Francesc Miralles, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΜΑΓΕΙΑ ΤΩΝ ΑΣΗΜΑΝΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ / love in lower case, μτφρ. Θεοδώρα Δαρβίρη, εκδ. Ψυχογιός, 2012

Περισσότερα: http://www.francescmiralles.com/