Φωτεινή Φραγκούλη ~ Ελιά στο πέλαγος

Οι χαμένες ώρες
(Άσκηση ορθογραφίας)
Όσο ήταν μικρός και νέος, άκουγε τους ανθρώπους συχνά να λένε: «Πήγε χαμένη η ώρα μου».«Τόσος κόπος, χαμένη ώρα».«Την ώρα μου μόνο έχασα και αποτέλεσμα; Μηδέν».«Αχ, τόσες ώρες χαμένες!» Όλη του τη ζωή αναρωτιόταν. Και τώρα να, ακούει ακριβώς την ίδια απορία από τα χείλη του μικρού του εγγονού: «Πού πάει, παππού, η ώρα που χάθηκε;». Και αυτός, ο παππούς, απαντά με βεβαιότητα πια: «Οι ώρες που χάνονται πηγαίνουν στα λουλούδια των δέντρων. Τα ζεσταίνουν κι αυτά ωριμάζουν, γίνονται καρπός. Χρωματίζουν τα όνειρα, ωριμάζουν τα κρυφά συναισθήματα. Τρυπώνουν στις κατσαρόλες της κουζίνας και νοστιμίζουν τα φαγητά. Ωριμάζουν τις γεύσεις. Κρύβονται στα φτερά των μικρών πουλιών και τα δυναμώνουν. Ωριμάζουν τη στιγμή της απογείωσης. Οι χαμένες ώρες ξεκουράζονται στο μυαλό των καλλιτεχνών και τους δίνουν ιδέες για δημιουργία. Ωριμάζουν την έμπνευση. Πηγαίνουν και στα πόδια και στα χέρια του εργάτη. Τα χαϊδεύουν, τα ξεκουράζουν. Ωριμάζουν την κούραση, την κάνουν εμπειρία, μαστοριά. Κάθονται στου σταχυού το άγανο και μαθαίνουν από τον άνεμο τα μυστικά της ζωής. Κουρνιάζουν στις συντροφιές και δίνουν φωνή να τραγουδούν οι άνθρωποι τη χαρά και τη λύπη τους. Ωριμάζουν τα αισθήματα, τα κάνουν μουσική. Οι χαμένες ώρες χαϊδεύουν την απουσία των αγαπημένων μας. Τους ξαναφέρνουν στη μνήμη μας. Τον πόνο μας ωριμάζουν. «Αχ, παιδάκι μου! Και πού δεν πάνε οι χαμένες ώρες!» Κάθονται και στο μπαστούνι μου και μου φιλούν το χέρι. Ακουμπούν στις ρυτίδες του προσώπου μου και μου ψιθυρίζουν πως η ζωή είναι ωραία, ωραία κι ας είναι δύσκολη».«Δηλαδή, παππού, οι ώρες δε χάνονται;»
«Όχι, αγόρι μου. Τίποτα δε χάνεται. Οι χαμένες ώρες είναι μέσα σε όλα τα ώριμα και τα ωραία. Ίσως γι’ αυτό τα λέμε ωραία και ώριμα, γιατί μέσα τους κουβαλούν τις "χαμένες" μας ώρες». 


Φωτεινή Φραγκούλη, Ελιά στο πέλαγος, εκδ. Πατάκη, 2015, εικονογράφηση: Εύη Τσακνιά


«Το παραμύθι είναι σαν το λάδι.Τα λόγια του δεν εξατμίζονται, έχουν αυτό το μαγικό στοιχείο μέσα από τη μεταφορά που χρησιμοποιούν, ώστε να τα ακούμε γλυκύτερα. Λένε πως οι ιστορίες που μας αποκοιμίζουν είναι αυτές που μας κρατούν ξύπνιους.
Τα λόγια των παραμυθιών καταγράφονται πολύ βαθιά στις ψυχές, γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό για τα παιδιά να τα ακούν και να τα διαβάζουν. Πιστεύω πως αν δε συναντηθεί ο άνθρωπος γενικά με την Τέχνη, δεν εξημερώνεται. Η τέχνη θεραπεύει, είναι ένας τρόπος να εκφραστούν τα πάντα, και τα φωτεινά και τα σκοτεινά. Είναι αποφόρτιση και ενέργεια που διοχετεύεται».

*Στη μνήμη της Φωτεινής Φραγκούλη που απεβίωσε στις 28 Μαρτίου 2018.