Λιλή Ζωγράφου ~ Αντιγνώση, τα δεκανίκια του καπιταλισμού

Είχα ήδη και γω διαπιστώσει πως ο ασφαλέστερος τρόπος να προσεγγίσουμε την αλήθεια είναι να διαβάζουμε την Ιστορία. Ακόμη κι αν χρειαστεί ν' ανακαλύψουμε την πραγματικότητα στην ακριβώς αντίθετη εκδοχή απ' αυτήν που η σκοπιμότητα των καιρών μας παρέδωσε σαν ιστορική αλήθεια. Κι όταν μάλιστα φροντίσουμε να μη λησμονούμε πως πάει πολύς λίγος καιρός σε σύγκριση με τους ιστορικούς χρόνους που η συγγραφή της Ιστορίας έπαψε να γίνεται μόνο από την άρχουσα τάξη. Ή πώς φρόντισε, αυτή η τελευταία, να εξαφανίσει, ό,τι δεν είχε γραφτεί από την ίδια.


Μπορούμε, αλήθεια, να συχωρέσουμε όλη την κακοποίηση των κακογραμμένων, κακοσυνταγμένων και αλλοιωμένων ευαγγελίων, μια και μας διαφύλαξαν τούτα τα λόγια. Δύο χιλιάδες χρόνια χρειάστηκε ο άνθρωπος για να συνέλθει, και ν' ανακαλύψει, πάλι μόνος του, από την αρχή, το ήθος αυτού του μηνύματος. Για να συνειδητοποιήσει τι κουρέλι καταντάει τη ζωή του, τι σφουγγαρόπανο, αν επιθυμεί να είναι αρεστός στους πολλούς. Και πως η ευλογία του Κατεστημένου δεν είναι μόνο σφραγίδα αποτυχίας για τον νέο άνθρωπο, μα και ντροπής και διαιώνισης της δουλείας, που αντανακλά στο μέλλον των πολλών.


Δεν επικράτησε ο χριστιανισμός σαν ιστορική ανάγκη, όπως υποστηρίχτηκε ως σήμερα. Επιβλήθηκε. Γεννημένος από σατανικούς εγκεφάλους που συλλαμβάνουν, για πρώτη φορά στην πορεία του άνθρωπου, πόσους κινδύνους εγκυμονεί η παιδεία - μια μορφή διαφώτισης, υποτυπώδης έστω - σαν απλωθεί στις μεγάλες μάζες. Ο χριστιανισμός, με το σύνθημα «Επιστροφή στο σκότος», επρόλαβε τη διάλυση του σκότους. Εκλεκτό του θεού, ανακήρυξε ο Ιησούς τον αγράμματο λαό. Εκλεκτό του θεού τον ανακήρυξε κι ο ιουδαϊσμός με το χριστιανισμό του. Αλλά όχι για να τον ανεβάσει - όπως ονειρεύτηκε ο Ιησούς - μα για να κατεβάσει κι όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα στο επίπεδό του. Όχι για να επιβάλει την ισότητα όπως επιδίωκε ο Ιησούς - αλλά για να εξουδετερώσει τον κίνδυνό της. Όχι για να καταργήσει τον φορέα της αδικίας, την άρχουσα οικονομική ολιγαρχία, αλλά την παιδεία της. Δεν είναι απαραίτητο να 'σαι Μάρκος Αυρήλιος για να καταπιέζεις τις μάζες. Απόδειξη πως, με το κύλισμα των αιώνων, όλο και κατεβαίνει το επίπεδο των κυβερνώντων, ενώ εντείνεται η βία στις μέρες μας. Γιατί η ανθρωπότητα ζει ακριβώς - τηρουμένων των αναλογιών - την ίδια κρίση της αφύπνισης και της διεκδίκησης των δικαιωμάτων της. Παράλληλα, η άρχουσα τάξη καταβάλλει την ίδια λυσσασμένη προσπάθεια ν' αναχαιτίσει τον κίνδυνο, με το σκιάχτρο του χιλιοστραγγισμένου χριστιανισμού της. Κι αυτό γιατί 'ναι ανίκανη, τουλάχιστον ως τούτη την ώρα, να εφεύρει κάποιο καινούργιο υποκατάστατο.


Στην αρχή το εγχείρημα θα φανεί σχεδόν ακατόρθωτο. Ελκυστική βέβαια η «μοναδική οδός σωτηρίας» για το αίσθημα ανασφάλειας της εποχής και το αδιέξοδο του μέσου άνθρωπου. Αλλά ο μύθος του χριστιανισμού θ' αποδειχτεί δυσκολοχώνευτος. Η σκληρότητα της ιουδαϊκής γένεσης καθηλώνει τον άνθρωπο στο αιώνιο αίσθημα ενοχής για το σφάλμα του Αδάμ, που πέφτει στον πειρασμό παρασυρμένος από την Εύα. Κατ' εικόνα και ομοίωση του Εβραίου, ο θεός του κάνει διακρίσεις, ανάμεσα στα πλάσματα που ο Δημιουργός έπλασε τόσο αλληλοεξαρτώμενα και αλληλοσυμπληρούμενα, και εμφανίζεται να περιφρονεί τη γυναίκα όσο κι ο Εβραίος. Γι' αυτό και της αναθέτει - στο αφελές σήριαλ του προπατορικού αμαρτήματος - το ρόλο του «κακού», της ηθικής αυτουργίας. Παρ' όλο που ο Αδάμ είναι πρωτόπλαστος, ο εβραϊκός μύθος δε διστάζει να τον απαλλάξει, με το δικαιολογητικό του πρότερου έντιμου βίου, και να τα φορτώσει όλα στη γυναίκα. Ο Παύλος θα αναλάβει να φρεσκάρει το κατηγορητήριο: «Εις την γυναίκα δεν επιτρέπω να διδάσκει ή να εξουσιάζει τον άνδρα, αλλά να κάθεται ήσυχη. Διότι ο Αδάμ επλάσθηκε πρώτος και η Εύα κατόπιν: Και δεν απατήθηκε ο Αδάμ, αλλά η γυναίκα απατήθηκε και έτσι έγινε παραβάτης» (Α' Τιμοθ, β', 12 -14). Ολόκληρη η ανθρωπότητα τώρα αντάμα θα καταδικαστεί στη διαιωνιζόμενη εκκρεμότητα του εβραϊκού παρελθόντος, ένοχη όμως για δυο εγκλήματα από δω κι έπειτα, εβραϊκής επινόησης - το μήλο και τη σταύρωση - κάτω από την απειλή μιας δεύτερης παρουσίας και της αμείλικτης Κρίσης. Ως τότε, δεν έχει η ανθρωπότητα παρά να ζει στο άγχος των εγκλημάτων της και να παρακαλεί το θεό να τη συχωρέσει, γιατί, εκτελώντας τον προορισμό της να ζει υπάρχει αμαρτάνουσα, η αμαρτάνει υπάρχουσα. Ο ειδωλολάτρης, ορφανεμένος από την τρυφερή έγνοια των θεών του και την προστασία τους, που άρχιζε από τη γονιμότητα της γης και του πλούσιου θερισμού ως τη χαρά της ζωής και του έρωτα, καλείται να σωθεί πορευόμενος μέσα από μια έρημο που δεν γνωρίζει. Την έρημο που διαμόρφωσε τον Εβραίο θεό, που για να επιζήσει γίνηκε πιο σκληρός και πιο απάνθρωπος απ’ αυτήν, την δίχως σοδειές, δίχως βροχή και γονιμότητα: δίχως την ανάγκη μα και την ελπίδα της Ποίησης.

Λιλή Ζωγράφου, Αποσπάσματα απ' το βιβλίο "Αντιγνώση, τα Δεκανίκια του Καπιταλισμού", εκδ. Αλεξάνδρεια, 1994, πρώτη έκδοση: 1974

Περισσότερα: http://alexandria-publ.gr/shop/antiknowledgethe-crutches-of-capitalism/