Vinicio Capossela ~ Τεφτέρι

Αισθανόμαστε ένοχοι πάντα για τα λάθος πράγματα, επειδή υπήρξαμε ευτυχισμένοι - ποτέ επειδή επιστρέφουμε στη δυστυχία των καθηκόντων μας, στη μικρή αλυσίδα των συνηθειών, για να σκύψουμε πάλι το κεφάλι στην εποχή του ωφέλιμου.
Ο αληθινός μάγκας είναι ο χρόνος. Ένας μάγκας σε μαύρο χρώμα.

Η αυγή στραγγίζει πάντα τη νύχτα. Το χρωμόσωμα της νεότητας βρίσκεται στην αυγή, στη μέρα που ξεσκεπάζεται από το σκοτάδι. Οι ρεμπέτες ανοίγουν την πόρτα και έξω είναι μέρα. Η κυκλοφορία του πρωινού, τα λεωφορεία, οι κόρνες, ο κόσμος που αναδίδει καπνούς, μέσα όμως, πίσω από την πόρτα, στην "Πριγκηπέσσα", είναι ακόμα νύχτα. Όπως στον Όμηρο, που κάνει τη νύχτα να παρατείνεται επ' αόριστον, ώστε να επιτρέψει στον Οδυσσέα τη διήγηση.
[...] Έτσι και οι ρεμπέτες παρατείνουν αόριστα τη νύχτα, παίζοντας μουσική και πίνοντας, ενώ η μέρα αρχίζει το γύρο της σαν μεκανό. Ακινητοποιούν το χρόνο, τον επαναφέρουν στους ίδιους που βρίσκονται αποκλεισμένοι στον τεκέ, στην ταβέρνα. Ας πεθάνει και η νύχτα. Βγαίνοντας από κει ό,τι απομένει είναι απογυμνωμένη σάρκα, μια αίσθηση του αιώνιου, της παντοδυναμίας στον ήλιο, που δεν εξοφλείται παρά μόνο αργότερα, στα θραύσματα ενός ύπνου που μετανοεί, πηχτού και ένοχου. Ενός ύπνου που συντρίβει την απελευθερωμένη συνείδηση…

Vinicio Capossela, Τεφτέρι, εκδ. Καστανιώτη, 2014
Περισσότερα εδώ