Δημήτρης Χατζής ~ Το διπλό βιβλίο
ΑΠΟ ΤΟ ΦΙΦΤΥ-ΦΙΦΤΥ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ
Και να το, λοιπόν, και κείνο το φίλτρο, που λέγαμε πως μας λείπει. Φοβηθήκαμε ν' αγαπούμε ― μη γελάσουμε τους άλλους, μη μας γελάσουν ― και κάθεται μέσα, βαθιά, μαζεμένο, φοβισμένο. Κάτι πρέπει να 'ρθει και το βγάζει πάνω. Ήρθε αυτή, ξεθάρρεψε το δικό μου, πήρε δρόμο και δεν σκέφτομαι καθόλου να το συμμαζέψω πίσω, δε φοβάμαι να το φανερώσω.[...] Έτσι τον έμαθα και τον έρωτα. Έμαθα πως είναι μεγαλύτερος απ’ τον άνθρωπο, είναι, λοιπόν, ακατόρθωτος. Μια φαντασία για κάποιον καιρό και καταλαγιάζει, σκορπίζεται. Και πρέπει, λέω, να 'ναι πολύ σπάνιο πράμα ― της τύχης ολότελα ― τα δυo πλάσματα να μπορούν να μείνουν ενωμένα, έτσι που το θέλαμε εμείς. Ο συμβιβασμός που μπορούν να κάνουν ― ορίστε, τον έκανα εγώ ― δεν είναι για να σώσουν τον έρωτα, είναι για να τον ξεφύγουν, να παραιτηθούν από αυτόν. Και πάλι δεν σώζεται τίποτα. Άλλοι μένουνε παραιτημένοι, μαζί και χωρίς τον έρωτα. Οι άλλοι χωρίζουν ― να μην τον προδώσουν. Κ' έτσι κι αλλιώς η πίκρα μένει μονάχα. Για πάντα. Δεν είναι που λείπει τ’ αγαπημένο το πρόσωπο, αυτό που φάνηκε πως ήταν ο έρωτας. Είναι για την γνωριμιά του ακατόρθωτου. Γι' αυτή την αίσθηση του άφθαστου που έχω κι εγώ. Η Έρικα και κείνα τα τρένα τα μισητά μου που δεν πάνε πουθενά, γίναν ένα πράγμα. Είναι ο μεγάλος, ο άπιαστος κόσμος ― που δεν υπάρχει. Η φαντασία μας τον άγγιξε μια στιγμή με τον έρωτα. Μια στιγμή μονάχα ― και χάθηκε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου