Ἐν χρῷ κεκαρμένη (Του Στέλιου Μουλά)

Ξεφυλλίζω παλιά βιβλία που έτυχαν σήμερα στα χέρια μου αναπάντεχα... μού έτυχαν. Φώλιαζαν πενήντα χρόνια σε ξένο πατρικό, που το ανακαινίζουν κι αυτό.
Ανακαινίζεις, ανακαινίζει, σβήνουν... Νομίζουν ότι σβήνουν. Δεν είχαν σκόνη. Βρήκαν φωλιά «καινούργια» στα παγωμένα χέρια μου. Τι σημασία έχει ο χρόνος; Μόνο η σκόνη του. Και πώς να την παλέψεις τη σκόνη του χρόνου; Μόνο με οδύνη. Σκαλίζοντας την πληγή.
Η Πολλλύτιμη φίλη μου βρήκε ένα ξεραμένο λουλούδι - σελιδοδείκτη: «Μάζευε σε μπουκαλάκια ήλιο για τον χειμώνα» και ένα τσιγαρόχαρτο. Έγινα σαν τσιγαρόχαρτο, όπως έλεγαν οι παλιοί, να με καπνίσει ο χρόνος να τελειώνω σαν τον καπνό της μνήμης, που ίπταται και αγκαλιάζει τη φλόγα στο τελευταίο σημείο.

«Κέλομαι μνήσασθαι ἐμεῖο· μή μ᾽ ἄκλαυτον ἄθαπτον ἰὼν ὄπιθεν καταλείπειν, νοσφισθείς». 

Όταν κάθομαι έξω στη νύχτα, κοιτάζοντας την ισχνή φλόγα και ακούω φωνές περαστικών που δεν τους βλέπω μέσα στο σκοτάδι, εκτός που μου υπογραμμίζουν την ερημιά, μοιάζουν με φωνές που έρχονται από το παρελθόν. Μία φράση μόνο κι αν είναι και κάποιο τραγούδι ή μουσική με πάει κατ' ευθείαν στο όνειρο.

Κοιτάζοντας μια φωτογραφία σου με τη γιαγιά Αγάπη, πριν «σκορπίσουμε σαν τα πουλιά» όπως έλεγες, με βρήκε ο ύπνος. Ίσως φταίνε και οι σταγόνες... 

«Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας
βαθύτερα κι από εκατό επαναστάσεις
δεν χάνεται, δεν σβήνει με τα χρόνια
όσο και αν φθείρονται οι φυσιογνωμίες
όσο κι αν αλλοιώνονται τα σώματα.
.........................................................................................

Η ομορφιά των γυναικών που αλλάζουν τη ζωή
μένει στα ποιήματα που γράφτηκαν γι’ αυτές
ρόδα αειθαλή αναδίδοντας το ίδιο άρωμά τους
ρόδα αειθαλή, όπως αιώνες τώρα λένε οι ποιητές».

Ενύπνιον. Ρόδο αειθαλές της μνήμης. Που σ' αγάπησα στη νεότητά μου.

Δεν ήρθε η ώρα ακόμη, δεν σε ρώτησα κυρ Αλέξανδρε. Μου φτάνει μόνο που παρηγορητικά μου ψέλλισες αυτή τη φράση: 

«Έλαβα το αγγείον με το ύδωρ, και κατήλθον με βήματα βραδέα, τύπτων τα στήθη, και ψιθυρίζων. «Αμαρτίας νεότητός μου και αγνοίας μου μη μνησθής, Κύριε». 

Σ' αγάπησα στη νεότητά μου. Δεν ήσουν διάφανη, ούτε ακολουθούσες τη λευκοντυμένη μορφή όπως πέρσι. Βάδιζες δίπλα μου, κεκαρμένη, δεν μου έλεγες, δεν έπρεπε να μου πεις... Τόλμησα να ρωτήσω: «σου είπαν να μην μιλήσεις;», «ναι» μου απάντησες, «αλλά είμαι εδώ όπως πριν». Ως όναρ, σκέφτηκα. Όχι. Σε αγκάλιασα. «Ήταν» όπως πριν. Περπατούσαμε μαζί και είχα την ευτυχία του ονείρου να μου γλυκαίνει το πικρό ερωτηματικό. Γαλήνη μόνο «τῆς ἐν τοῖς ὕπνοις γινομένης». Η γυναίκα που ταξιδεύει μέσα στον χρόνο.

 Η γυναίκα που κλαίει, που τη φόραγες στο στήθος σου και τώρα... «ἐτέθαπτο ὑπὸ χθονὸς εὐρυοδείης·» 

Εν χρω κεκαρμένη. Το κλάμα σου... 

Και γω «τύπτων τα στήθη, και ψιθυρίζων»:
«Εξηράνθη ως όστρακον η ισχύς μου και η γλώσσα μου κεκόλληται τω λάρυγγι μου και εις χούν θανάτου κατήγαγες με».

Ξεράθηκε στον ήλιο η δύναμή μου σαν όστρακο, μου κόλλησε η γλώσσα στο λαρύγγι και δεν μπορούσα να ψελλίσω, ώρα πρωινή τέσσερις και πέντε: «οψίας δε γενομένης το Σαββάτου». Βουβό κοχύλι σαν αυτό που είχες σκουλαρίκι στ΄αυτί. Ήθελες να μιλήσουμε κι άλλο, έπεσε όμως πάλι το σκοτάδι... Ξύπνησα, βγήκα από τη μονιά μου, ξημέρωνε ακόμη μια μέρα της Άνοιξης. Ξάπλωσα εκεί που πάλεψες, μήπως συνεχιστεί το όνειρο... 

Οψίας γενομένης του Σαββάτου βγήκα στην Μπαλκόνησό μας, τόπο «εξορίας» του Έρωτά μας.
Το λουλούδι της γιαγιάς Αγάπης, αφού πάλεψε δύο χειμώνες, ξανάνθισε και μου είπε μια ανοιξιάτικη καλημέρα. Το πότισα με τα δάκρυά μου. Τάισα και πότισα τα πουλάκια.

«Μ’ κι αν διψάσουμε το τι νερό θα πιούμε; Το δάκρυ σου, το δάκρυ μου κρύο νερό θα πιούμε».

Παραπομπές 

1. «Ἐν χρῷ κεκαρμένη» , Παυσανίου Ελλάδος Περιήγησις

2. Παύλος Νιρβάνας, Λόγοι & αντίλογοι / Άπαντα - Τόμος Β', σελ. 582-583

3. Ομήρου Οδύσσεια Λ΄ 71 και 52

4. Τίτος Πατρίκιος, Ρόδα αειθαλή / Λυσιμελής πόθος (2008)

5. Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Αμαρτίας φάντασμα (1900)

6. Αριστοτέλους, Περί της καθ' ύπνον μαντικής

7. Λενίτσα, Ήπειρος, Παραδοσιακό από τα Μαστοροχώρια της Κόνιτσας 



Φωτογραφίες

1. Liubov Popova, Traveling woman (1915)

2. Pablo Picasso, The Weeping Woman (1937)