Όσο περισσότερο γερνάω η ίδια, τόσο διαπιστώνω πως η παιδική ηλικία και τα γεράματα δεν συγκλίνουνε μόνο, αλλά είναι επιπλέον οι δυο πιο βαθιές καταστάσεις που μας έχει δοθεί να ζήσουμε. Η ουσία ενός πλάσματος παίρνει την οντότητά της σ' αυτές, πριν ή μετά από τις προσπάθειες, τις βλέψεις, τις φιλοδοξίες της ζωής. Το λείο πρόσωπο του παιδιού Μισέλ και το δουλεμένο πρόσωπο του γέρου Μισέλ μοιάζουν, πράγμα που δεν συνέβαινε απαραίτητα με τα ενδιάμεσα πρόσωπα της νεότητας και της ωριμότητας. Τα μάτια του παιδιού κι εκείνα του γέροντα κοιτάζουν με την ήρεμη εμπιστοσύνη εκείνου που δεν έχει μπει ακόμα στη μασκαράτα, ή που έχει βγει απ΄αυτήν. Και όλο το ανάμεσά τους διάστημα μοιάζει με μια μάταιη φουρτούνα, ένα σάλο μέσα στο κενό, ένα ανώφελο χάος από το οποίο αναρωτιόμαστε γιατί ν΄αναγκαζόμαστε να περνάμε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου