Κώστας Λογαράς ~ Ερημιά στο βλέμμα τους

Στρογγυλή είναι τούτη η γη. Και μην κινήσεις, ωρέ Λιάκο, με τα πόδια, μόνε με το νου σου σύρε. Πρώτα πααίνει το μυαλό του ανθρώπου κι ύστερα τα πόδια του... γέλασε με τρυφερότητα η γερόντισσα και του χάιδεψε το χέρι.
Περσότερο κι από τα λόγια είχε έναν τρόπο, λησμονημένο και ζεστό, να ρίχνει τη ματιά της πάνω στους ανθρώπους. Σεβαστική κι αθόρυβη. Βλέμμα που μέσα του έτρεφε μια περιέργεια για τη ζωή, το ενδιαφέρον της για τα πλάσματα του κόσμου, κι εκείνα που έχουνε ζωή και τα άλλα που δεν έχουν αυτό ήταν ο πλούτος της. Γεννιέται άραγε ο άνθρωπος μ' αυτή την έγνοια για τους άλλους; Ή μήπως τη γεννάει λίγο λίγο ο τρόπος της ζωής του κι ο δικός του πόνος; Ποιος το ξέρει; 
[...] "Να βλέπεις απ' ούλες τις μεριές, αυτό σου λέω. Γύρω γύρω" έκανε πάλι μια προσπάθεια να του εξηγήσει. "Να τηράς όχι μονάχα απ' τη μια μεριά και μόνο τα δικά σου, σαν το μικρό παιδί. Γιατί τότες δε θα βλέπεις τίποτα" γύρισε τα μάτια της και κοίταξε το γιο της. "Ζει ο άλλος; Έχει να περάσει; Να σε τρώει μέσα σου η έγνοια του, αυτό είναι ο άνθρωπος και τίποτις άλλο. Νογάς, ωρέ παιδί, τι λέω;"



Κώστας Λογαράς, Ερημιά στο βλέμμα τους, εκδ. Μεταίχμιο, 2008