Georges Perec ~ Χορείες χώρων

ο χώρος (συνέχεια και τέλος)



Θα ' θελα να υπάρχουν τόποι ακλόνητοι, ακίνητοι, απαραβίαστοι, ανέγγιχτοι, απρόσιτοι, άθικτοι, άψαυστοι, αναλλοίωτοι· τόποι ριζωμένοι· τόποι-σημεία αναφοράς, αφετηρίες, πηγές : Η πατρίδα μου, το λίκνο της οικογένειάς μου, το σπίτι όπου γεννήθηκα, το δέντρο που παρακολούθησα να μεγαλώνει (το φύτεψε ο πατέρας μου τη μέρα που γεννήθηκα), η σοφίτα απ' τα παιδικάτα μου, γεμάτη ακέραιες αναμνήσεις... 
Δεν υπάρχουν τέτοιοι τόποι· κι ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν, ο χώρος γίνεται ζήτημα, παύει να είναι αυταπόδεικτος, παύει να είναι οικείος. Ο χώρος είναι μια αμφιβολία: πρέπει συνεχώς να τον μαρκάρω, να τον ονοματίζω· δεν είναι ποτέ δικός μου, ποτέ δε μου 'χει δοθεί, πρέπει να τον κατακτώ συνεχώς.
Οι χώροι μου είναι εύθραυστοι: ο χρόνος θα τους φθείρει, θα τους δηλώσει: τίποτα δε θα μοιάζει πια με αυτό που ήταν, οι αναμνήσεις μου θα με προδώσουν, η λήθη θα εμποτίσει τη μνήμη μου, θα κοιτάζω -χωρίς ν' αναγνωρίζω τίποτα- κάποιες κιτρινισμένες φωτογραφίες με τσακισμένες άκρες. Δε θα γράφει πια με άσπρα πορσελάνινα γράμματα, κολλημένα τοξοειδώς στο τζάμι του μικρού café της οδού Κοκιγιέρ:
«Σερβίρονται αναψυκτικά και τοστ».
Ο χώρος λιώνει σαν άμμος που κυλά ανάμεσα στα δάχτυλα. Τον παίρνει ο χρόνος και μου αφήνει κάτι άμορφα ράκη: Γράφω: προσπαθώ σχολαστικά να συγκρατήσω κάτι, να διασώσω κάτι· ν' αποσπάσω συγκεκριμένα ψιχία απ' το κενό καθώς σχηματίζεται· ν' αφήσω κάπου ένα αυλάκι, ένα ίχνος, ένα σημάδι, κάποια στίγματα.

Ζωρζ Περέκ / Georges Perec, Χορείες χώρων, μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Ύψιλον, 2000