Ράλλης Κοψίδης ~ Τα ανεξήγητα

Όταν πρόκειται για την ζωγραφική, τα λόγια φεύγουν μέσα απ᾽ τα χέρια μου. Πετούν σαν σιωπηλά πουλιά και χάνονται μακριά.
Γράψε δυο λόγια για την ζωγραφική, σημαίνει: έμπα μέσ᾽ στην καρδιά της σιωπής γιατί αυτό είναι η ζωγραφική.
Κι αφού αντικρίσεις τα άδηλα και τα κρύφια, τα νομιζόμενα και ου βλεπόμενα, κατανοείς την πτωχεία των λέξεων, την ανεπάρκεια της λογικής.
Το πρόβλημα υπάρχει μέσ᾽ την καρδιά των εποχών: Πόσο είναι μπορετό να ερμηνεύσεις; Κατανοώντας το ανυπέρβλητο, κάθομαι σε μια πέτρα έξω απ᾽ την κεκλεισμένη θύρα του νοητού κήπου, όπου μαντεύω τα ευφρόσυνα άνθη χωρίς να μπορώ να τ᾽ αντικρίσω, και συλλογιέμαι την δυσκολία του εγχειρήματος. Δέος με κυριεύει μπροστά σ᾽ αυτό. Κι έτσι πιάνω και ζωγραφίζω. Δουλεύω σ᾽ αυτήν την τέχνη της σιωπής, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, παιδί σ᾽ ένα μακρινό νησί, κι έπειτα σ᾽ ένα θρακιώτικο ακρογιάλι με την βαθύτατη επίγνωση πως κι η απλή γειτονία κι η απλή προσέγγιση σ᾽ έναν τέτοιο κήπο είναι δώρημα μέγα και πρέπει να είμαι έτοιμος πάντα για ένα μεγάλο ευχαριστώ. Και ίσως, ποιος ξέρει, όταν ο ζόφος κάπως λιγοστέψει, κι ανοίξουν στιγμιαία οι ουρανοί, ν᾽ αξιοποιηθεί κι εγώ, ο των σχημάτων και χρωμάτων θηρευτής και θεωρός των ανεξήγητων, ν᾽ ακιωθώ την πολυπόθητη ενατένιση...
Στο μεταξύ διάγω κι εγώ εν μεγίστη απορία, όπως όλοι, υπηρετώντας την τέχνη της Σιωπής, κατά νουν έχων πάντοτε τα πανάρχαια αρχέτυπα.
Αυτά που όλοι οι ζωγράφοι ονειρεύονται να προσεγγίσουν.
Όλοι, πιστέψτε με, όλοι.

Ράλλης Κοψίδης
1992, Γλυφάδα

Περισσότερα εδώ.