Δημητρίου Δούκα Σουφλέρη ~ Ο κήπος του παππού

Στη μνήμη της κυρίας Άννας (21/1/2020)...

Με τον πατέρα μου μας συνέδεαν πολλά. Πάρα πολλά. Ένα από αυτά ήταν τα χέρια μας. Δουλεύαμε μαζί στο παλιό μας σπίτι στο χωριό που το επισκευάσαμε μόνοι μας, στα έπιπλα που εγώ κατασκεύαζα, σε μαστορέματα και λίγο, για τον λίγο χρόνο που προλάβαμε στην γη μας (ένα πολύ μικρό χωραφάκι) εδώ και 4 χρόνια που άρχισα να προσπαθώ να μάθω λίγο την αγροτική ζωή, την γεωργία, την καλλιέργεια των δικών μου φυτών και τη δημιουργία των δικών μου φυντανιών...

Ήρθε λοιπόν πολύ φυσικά η απόφασή μου, η τόσο αιφνίδια και απρόσμενη και για τους άλλους αλλά ακόμη και για μένα, να φτιάξω το μνήμα του, τον τάφο του, με τα χέρια μου. Ήταν σα να μην ήθελα να βάλουν άλλοι χέρι εκεί. Σα να ήταν η τελευταία πράξη που θα συνέχιζε ακόμη αυτόν τον δεσμό μας μέσα από τα χέρια μας, όταν γελούσαμε και μαλώναμε, διαφωνούσαμε και συμφωνούσαμε και λέγαμε ο ένας τον άλλο μάστορη ή καμιά φορά μου ζητούσε να του βγάλω μια ακίδα ή ένα ασπράγκαθο με τα χέρια. 

Όλα ολοκληρώθηκαν σε λιγότερο από σαράντα ημέρες. Και όταν τα εγγονάκια του πατέρα μου βρέθηκαν στο μνημόσυνο στο ξύλινο μνήμα του παππού τους είπαν: αυτό δεν μοιάζει με τάφο. Μοιάζει σαν κήπος. Είναι "ο κήπος του παππού".

Δημήτριος Δούκας Σουφλέρης, Μελέτη και κατασκευή ξύλινου μνήματος / Μια καταγραφή, Χαλκίδα, Απρίλιος 2016