ΥΠΕΡ-ΗΧΟΣ!!! (Του Στέλιου Μουλά)

“Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι. Και με είδε μια αχτίδα” . 

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι… 

Κώστας Καρυωτάκης

Καθώς φεύγει πια ο φετινός χειμώνας με τις ατέλειωτες κρύες νύχτες, καθώς πλησιάζει η Άνοιξη, θυμάμαι τις περσινές αυταπάτες και την αναμονή...
Επιβίωσα.

Ακούστηκε ένας μεγάλος ήχος!!! Μεγάλο υπέρηχο τον λένε. Τον άκουσα... Μια φιλαρμονική που έπαιζε για μένα μια... χαρούμενη μελωδία.

Βγήκα από την αίθουσα αναμονής στον σταθμό των αναχωρήσεων· εκεί σε γνώρισα. Καθώς περίμενα ανήμπορος τα χελιδόνια να ξαναχτίσουν την γκρεμισμένη φωλιά, ήρθες εσύ.
Σε κρατούσε στα χέρια του το μονάκριβο Δώρο μας!!! 

Την πρόλαβες φέτος την Άνοιξη, τον πρόλαβες τον Μάρτη!!! Με χαιρέτησες με τα μικρά σου χεράκια!!! Νομίζω ότι μου έστειλες ένα χαμόγελο ή μήπως ήταν το δικό μου που χάραξε, μόλις σ' αντίκρισα, στα παγωμένα χείλη μου; Εσύ όμως κρατούσες με τα μικρά χεράκια σου τη Ζωή και την Άνοιξη, να τις προσφέρεις σ' όποιον σε αντικρίσει.

Περιμένω να γεννηθείς, να γεμίσεις πάλι την άδεια μου αγκαλιά. Να σου πω ένα παραμύθι που δεν θα έχει τέλος. Δεν θα έχει κακιά μάγισσα, μόνο πουλιά που πετάνε στον ηλιόλουστο ουρανό. Θα σου πω για τους ανθρώπους που αγωνίζονται για ν' αλλάξει αυτός ο κόσμος.

Να σ' έχω αγκαλιά και να σου πω το πιο χαρούμενο τραγούδι, που κόντεψα να το ξεχάσω. Να σε νανουρίσω με τα πιο όμορφα όνειρα και να κάθομαι να σε κοιτάω καθώς θα κοιμάσαι.

Να πιω ξανά το απαγορευμένο κρύο νερό, να ξεδιψάσω και να σβήσω το πικρό ερωτηματικό.

Να κοιτάζουμε μαζί το φεγγάρι, που θα συνεχίζει να γράφει τ' όνομά της, όπως απόψε. Να μετράω τ' άστρα για σένα καθώς θα χορεύουν αργά στον ουρανό. Να σου μεταφράζω τους μονόλογούς τους. Να σου μιλώ γι' αυτήν που τόσο αγαπούσε τους ανθρώπους.

Τα πιο όμορφα λουλούδια, λουλούδι μου, να σου τα δείχνω και να σου μαθαίνω ένα-ένα τα ονόματά τους. Να νιώθεις για πρώτη φορά το άρωμά τους και να είμαι πάντα δίπλα σου.

Να σου κρύβω με τον βαρύ ίσκιο μου την ασχήμια του κόσμου. Βάρυνε ο ίσκιος μου και δεν μπορώ να τον σέρνω. Όμως θα βγαίνουμε μαζί στην λάμψη του ήλιου και θα χάνονται οι ίσκιοι.

Έχω τόσα πολλά να σου μάθω, τόσα όμορφα πράγματα που είχα αρχίσει να τα ξεχνώ και να τα βλέπω πια σαν ξένος. Εσύ θα με συμφιλιώσεις μαζί τους, θα με κάνεις πάλι φίλο με την ζωή που μου έκανε τόσο κακό... Θα την συγχωρήσω για χάρη σου.

Να ταΐζουμε μαζί τα δειλά πουλάκια κάθε πρωί, να παίζεις μαζί τους, να κελαηδάτε μαζί, πουλάκι μου, κορίτσι μου. Να πετάμε και μεις μαζί τους. Να καλημερίζουμε μαζί τον ήλιο καθώς θα ανατέλλει.

Να έρχονται τα καλοκαίρια δίπλα στην θάλασσα, που θα σε μάθω να την αγαπάς όσο εγώ. Να βλέπουμε την αντανάκλαση του ήλιου πάνω στα κύματα.

Να σου μάθω τα χρώματα και τη ζεστή αγκαλιά τους που ξέχασα. Θα σ' έχω όμως στη δικιά μου αγκαλιά που θα την γεμίσεις ξανά.

Να σου μάθω να κοιτάς τους καθρέφτες που καταγράφουν το εφήμερο πέρασμά μας.

Να σου αφήσω παρακαταθήκη ό,τι πιο όμορφο έχω γνωρίσει και έχω μάθει.

Απόψε, την τελευταία νύχτα του χειμώνα, κοιμήσου, και να ονειρευτείς την Άνοιξη που έρχεται αύριο και μου τη φέρνεις φέτος εσύ.

Θα ψάχνω κι απόψε μια φωλιά μέσα στην κρύα νύχτα και θα σκέφτομαι πόσα όμορφα πράγματα θα ζήσουμε μαζί. Θα έρθεις στο όνειρό μου να με ζεστάνεις, να μου δώσεις και πάλι ζωή.

Αύριο θα έρθει σίγουρα η Άνοιξη, θα μου την φέρεις εσύ! Και δεν θα είμαι πια μόνος!
Σου υπόσχομαι πως θα τον αλλάξουμε μαζί αυτόν τον κόσμο, θα τον κάνουμε πιο όμορφο.



Παραπομπή

1. Κώστας Καρυωτάκης, Αγάπη / Συλλογή: "Ο πόνος του ανθρώπου και των πραγμάτων" (1919).