Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ ~ Πεζή επανάληψη

Όλα επαναλαμβάνονται. Οι φράσεις των «μεγάλων» σαν των κουνουπιών το βουητό. Τα λόγια της ελπίδας όσο να σβήσει. Για λίγο. Γιατί είναι η μόνη στον ηλιόλουστο σκοτεινό τούτο κόσμο που ξέρουμε ότι θα πιεστεί να ξαναγεννηθεί. Τα σύννεφα της επανάληψης πυκνώνουν, όμως τη βροχή που λαχταράς δεν την κουβαλούν, γιατί ο χρόνος καταβροχθίζει ό,τι αξίζει. Πρωταγωνιστές της επανάληψης τα λάθη. Έχουν μεγάλη δημοσιότητα και βιωσιμότητα. Γιατί κανείς δε φταίει που πάτησε ο Θεός λάθος κουμπί και μας έβαλε να γεννηθούμε σε λάθος πλανήτη. Το σχέδιό του ήταν να ’μαστε στον διπλανό, όπου δεν υπάρχει δάκρυ. Τελικά η επανάληψη οδηγεί σ’ ένα ισοζύγιο ευτυχίας–δυστυχίας, αφού τον πόνο τον συνηθίζει κανείς, ενώ την καλοπέραση τη βαριέται.

Μήπως σε κάτι βαρετό χρωστάμε την ύπαρξή μας; Στην επανάληψη;

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Των αντιθέτων οι διάλογοι και με τον ανήλεο χρόνο,
εκδ. Καστανιώτη, 2018