Clarise Lispector ~ Tα κατά Α.Γ. πάθη

Σε θυμήθηκα εσένα που είσαι το παλιότερο πράγμα στη μνήμη μου. Σε ξαναβλέπω να ενώνεις τα ηλεκτρικά καλώδια για να επισκευάσεις την πρίζα, προσέχοντας τον θετικό και τον αρνητικό πόλο, και αντιμετωπίζοντας τα πράγματα εκλεπτυσμένα.
Δεν ήξερα πως έμαθα τόσα μαζί σου.
Τι έμαθα μαζί σου;
Έμαθα να κοιτάζω έναν άνθρωπο να πλέκει τα ηλεκτρικά καλώδια.
Έμαθα να σε βλέπω κάποτε να επισκευάζεις μια σπασμένη καρέκλα.
Η σωματική σου ενέργεια ήταν η πιο εκλεπτυσμένη σου ενέργεια.
Ήσουν ο πιο παλιός άνθρωπος που είχα γνωρίσει ποτέ.
Ήσουν η μονοτονία της αιώνιας αγάπης μου, και δεν το ήξερα.
Είχα για σένα την ανία που νιώθω τις αργίες.
Τι ήταν;
Ήταν σαν το νερό που χύνεται σε πέτρινη πηγή, και τα χρόνια σημαδεμένα πάνω στη λεία πέτρα, με τα βρύα να ανοίγουν από την κλωστή του νερού που κυλά, και πιο ψηλά το σύννεφο, και ο αγαπημένος να αναπαύεται, και η αγάπη σταματημένη, ήταν αργία και η σιωπή στο πέταγμα των κουνουπιών.
Και το παρόν διαθέσιμο.
Και η αργά βαριεστημένη ελευθερία μου, η αφθονία, η αφθονία του κορμιού που δεν ζητά και που δεν έχει ανάγκη.
Δεν μπορούσα να καταλάβω πως εκείνο ήταν εκλεπτυσμένη αγάπη.
Και μου φαινότανε ανία. Ήταν όντως ανία.
Ήταν αναζήτηση κάποιου για να παίξει μαζί μου, η επιθυμία να βαθύνω τον αέρα, να μπω σε βαθύτερη επαφή με τον αέρα, με τον αέρα που δεν είναι φτιαγμένος για να βαθαίνει , που είναι προορισμένος ακριβώς για να μείνει μετέωρος.

Clarise Lispector, Τα κατά Α.Γ. πάθη / A paixão segundo G.H (1964), μτφρ.: Μάριος Χατζηπροκοπίου, εκδ. Αντίποδες, 2018