William Shakespeare ~ Σονέτο 18

Σε μέρα θερινή πώς να σε βάλω πλάι;           

Είσαι πιο απαλός εσύ, πιο ωραία πλασμένος-

Αγέρι τινάζει τα μπουμπούκια του Μάη,

Το καλοκαίρι είναι χρόνος μετρημένος. 

Το μάτι τ' ουρανού κάποτε φλόγες βγάζει,

Κι είναι συχνά θαμπό τ' ολόχρυσό του χρώμα-

Ό,τι είναι όμορφο απ' την ομορφιά του αδειάζει,

Στου κύκλου τα γυρίσματα πέφτει στο χώμα.

Αιώνιο θα 'ναι το δικό σου καλοκαίρι,

Θα σου ανήκει πάντοτε η ομορφιά σου, 

Μες στη σκιά του ο Θάνατος δε θα σε φέρει, 

Σ' αιώνιες γραμμές φέγγει η συνέχειά σου.

Όσο οι ανθρώποι ζουν, το μάτι όσο αντικρίζει. 
Θα ζει το ποίημα αυτό, ζωή να σου χαρίζει.

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Σονέτα, μτφρ. και επίμετρο Ερρίκος Σοφράς, εκδ. Αντίποδες, 2018 

Οι εμπειρίες του έρωτα και της φιλίας, όπως παρουσιάζονται στα Σονέτα, είναι αποκαρδιωτικές: απογοήτευση και χωρισμοί, αποξένωση και αυτοκατάκριση. Ο τελικός θρίαμβος του θανάτου, μα και του χρόνου που φεύγει σαν άμμος μέσα απ' τα δάχτυλα, είναι πολύ αισθητός. Μόνο σ' ένα υπερβατικό, ιδεαλιστικό επίπεδο, και με την πίστη στη διάρκεια της ποίησης, προβάλλεται μια καταφατική στάση που αντιζυγίζει την απελπισία του ποιητή. Οι θύελλες του πάθους στα ποιήματα είναι απούσες. Αντί γι' αυτές παρατηρείται μια εκλεπτυσμένη ανάλυση του αισθήματος, ταιριαστή με τις τεχνικές της ρητορικής και τον φιλοσοφικό στοχασμό.

Ερρίκος Σοφράς

Βλέπε κι εδώ.