Ο κήπος της Ελένης στην Κυψέλη

Ένας μεγάλος κήπος είν' η ψυχή...

Κλείνω τα μάτια· ανάμνηση· ο κήπος της Ελένης με το πηγάδι που είχε κρύο νερό, πιο πέρα μια γιούκα ανθισμένη με τ' άσπρα της λουλούδια που μοιάζουν με καμπανάκια, το μικρό δωματιάκι που ο Μιχάλης έκανε τα πρώτα του βήματα, ένα παλιό ξύλινο ψυγείο πάγου. Μπροστά απ' τον κήπο, το γκαράζ με την τσίγκινη σκεπή -ακόμα θυμάμαι τον ήχο της βροχής πάνω της. Μέσα στον κήπο, το σπιτάκι του Όσκαρ, μια λεμονιά και το καλοκαίρι ήχοι ανακατεμένοι, τα τζιτζίκια και τα γέλια της Ελένης, της Στέλλας και της μαμάς που πειράζουν την Τζούλη που δεν ξέρει ελληνικά.
 Απέναντι η κυρά Ζαμπιώ σκουπίζει με μια σκούπα από εκείνες τις ψάθινες.

Ανοίγω τα μάτια. Παρόν. Ο κήπος της Ελένης, εκεί. Ανθισμένος, με λουλούδια απλά και ταπεινά σαν τους κατοίκους της παλιάς Κυψέλης.
 Πολλοί άνθρωποι έχουν φύγει, αλλά επανέρχονται στη μνήμη μας σαν περαστικοί του κήπου, κάποιο απόγευμα.
 Η Ελένη τους φρόντισε με αγάπη, όπως φροντίζει τα λουλούδια της.

Οι φωτογραφίες είναι του Μιχάλη Π.