Caravan Project ~ Ο τυφλός ψαράς

Ό,τι θυμόμαστε από κάποιον, οι εμπειρίες, οι εντυπώσεις, τα αισθήματα, με τον καιρό θρυμματίζονται σε μικρούς κόκκους μνήμης που ταξιδεύουν μέσα μας με τον ίδιο τρόπο που διαχέεται σε ένα δωμάτιο η σκόνη που φυσάει κάποιος από την παλάμη του. Εκεί συναντιούνται με άλλα θραύσματα μνήμης, ενώνονται με αυτά και συνθέτουν εκ νέου αυτό που είμαστε, με τρόπους που δεν κατανοούμε. Ο κόσμος του κυρ Γιάννη πλημμύρισε τον δικό μας κόσμο και από τότε δεν είμαστε πια οι ίδιοι. 'Hταν για μας ο γέροντας που συναντήσαμε στην αρχή αυτού του τρελού καραβανιού μας στον κόσμο, για να μας δώκει την ευχή του να βγούμε έξω στο δρόμο, να συναντήσουμε εκείνους τους ανθρώπους που φυσάει πολύς βοριάς μέσα τους και να καταγράψουμε τις ιστορίες τους. Ήταν εκεί να μας μιλήσει για το ταξίδι πριν ξεκινήσουμε το δικό μας, να μας πει ότι “η θάλασσα είναι διαφορετική από τη στεριά... στη στεριά ξέρεις που πας... στη θάλασσα όμως κάνεις κουπί και νομίζεις ότι έχεις φτάσει, αλλά δεν έχεις φτάσει φίλε μου”. Αυτός ο μικροσκοπικός γεράκος λοιπόν, ήταν ένας ταξιδιώτης που δεν έφυγε ποτέ από το χωριό του, ένας άνθρωπος που δεν έβλεπε, αλλά μπόρεσε να κοιτάξει το φως χωρίς να τυφλωθεί. Είδε τον κόσμο με τα μάτια ενός μικρού παιδιού και μετά τυφλώθηκε κουβαλώντας όμως την ανάμνηση της παιδικής του ηλικίας. Βάδιζε αργά με το μπαστούνι του, απαλά χωρίς προσπάθεια, θαρρείς και έχει έρθει από ένα μέρος μακρινό, σαν ένας χαμένος ραβδοσκόπος που έψαχνε ένα μέρος για να ησυχάσει. Ο κυρ Γιάννης από την άλλη, παράξενος και δύσκολος, ζοχάδας και ιδιότροπος ενώ ένιωσε από μικρός το σκληρό μαχαίρι της μοίρας να διαβρώνει τη μέλλουσα ζωή του δεν τη δέχθηκε στωικά: την άρπαξε από την ουρά της και της κρέμασε τενεκέδες, κορόιδεψε το ακριβοθώρητό της κοστούμι και αρνήθηκε να φορέσει τη πένθιμη μάσκα που του πρόβαρε... προτίμησε σαν γνήσιο τέκνο του Αριστοφάνη να χλευάσει την μοίρα, να σαρκάζει διαρκώς την εξουσία της και τα τερτίπια της. Ο κυρ Γιάννης ήρθε στη ζωή μας για να μας πάει για ψάρεμα, πέρα εκεί στην άλλη θάλασσα, σε έναν τόπο που δεν ψαρεύτηκε ακόμα. Κυρίως όμως μας έδειξε να κοιτάμε πέρα από αυτό που βλέπουμε: το λάκκο που χορεύουν οι αλεπούδες, τους κροκόδειλους που εμφανίζονται το δειλινό, τις πυγολαμπίδες που φωσφορίζουν πάνω στις πλάτες των ανθρώπων, τα μέρη εκείνα που η φαντασία σμίγει αρμονικά με τη γήινη περασιά.
Καλό σου ταξίδι κυρ Γιάννη, στα πέλαγα εκείνα που μοναχά εσύ γνωρίζεις.

Στρατής Βογιατζής / Caravan Project / Ο τυφλός ψαράς