Charles Bukowski ~ Ο καπετάνιος έχει κόψει αλυσίδα και το πλοίο είναι στα χέρια των ναυτών

Όλη μου σχεδόν τη ζωή είχα ελάχιστα λεφτά. Ξέρω τι σημαίνει να κοιμάσαι στο πάρκο σ’ ένα παγκάκι, και πώς είναι όταν σου χτυπά την πόρτα ο ιδιοκτήτης για το νοίκι. Υπάρχουν μονάχα δύο στραβά με τα λεφτά: να έχεις πάρα πολλά ή πάρα πολύ λίγα.

Έχω τη γνώμη πως εκεί έξω βρίσκεται πάντοτε κάτι με το οποίο ζητάμε να βασανίζουμε τους εαυτούς μας. Και στον ιππόδρομο νιώθεις τους άλλους ανθρώπους, το σκοτάδι της απελπισίας τους, και το πόσο εύκολα ρισκάρουν και παραιτούνται. Ο ιππόδρομος είναι μία μικρογραφία του κόσμου, η ζωή που φθείρεται κόντρα στην χασούρα και τον θάνατο. Τελικά κανείς δεν κερδίζει, απλά αναζητάμε μιαν αναστολή, μία στιγμή επιτυχίας. (Σκατά, η αναμμένη άκρη του τσιγάρου μου ακούμπησε ένα από τα δάχτυλά μου καθώς την έβρισκα με τούτη την γραφή χωρίς νόημα. Αυτό με ξύπνησε, με έβγαλε απ’ αυτήν την Σαρτρική κατάσταση!) Τι διάολο, χρειαζόμαστε χιούμορ, έχουμε ανάγκη το γέλιο. Κάποτε συνήθιζα να γελάω περισσότερο, συνήθιζα να κάνω οτιδήποτε περισσότερο, εκτός από το να γράφω. Τώρα, γράφω και γράφω και γράφω, όσο πιο πολύ γερνάω τόσο πιο πολύ γράφω, χορεύοντας με τον θάνατο. Ωραίο θέαμα. Και έχω τη γνώμη ότι το περιεχόμενο είναι καλό. Κάποια μέρα θα πουν, «ο Μπουκόβσκι είναι νεκρός», και τότε θα με ανακαλύψουν στ’ αλήθεια και θα με αναρτήσουν σε βρομερές φωτεινές κολόνες. Και τι μ’ αυτό; Η αθανασία είναι ηλίθια επινόηση των ζωντανών. Βλέπεις τι κάνει η πίστα του ιπποδρόμου; Κάνει παιχνίδι. Η αστραπή και η τύχη. Το τελευταίο κουφαηδόνι τραγουδάει. Ό,τι και να πω ακούγεται ωραίο γιατί όταν γράφω τζογάρω. Οι περισσότεροι είναι υπερβολικά προσεκτικοί. Μελετούν, διδάσκουν και αποτυγχάνουν. Η συμβατικότητα τούς αφαιρεί τη φλόγα.
Τώρα νιώθω καλύτερα, εδώ στο δεύτερο πάτωμα μαζί με την γραφομηχανή Μάκιντος. Το φιλαράκι μου.
Και στο ραδιόφωνο παίζει Μάλερ, γλιστρά με τόση ηρεμία, παίρνει μεγάλα ρίσκα, μερικές φορές αυτό χρειάζεται. Ύστερα εξαπολύει τα μεγάλα κύματα δύναμης. Σ’ ευχαριστώ Μάλερ, δανείζομαι από σένα και δεν θα μπορέσω να σου ξεπληρώσω ποτέ.
Καπνίζω υπερβολικά, πίνω υπερβολικά μα δεν μπορώ να γράφω υπερβολικά, απλώς έρχεται από μόνο του και ζητάω περισσότερο και καταφτάνει και γίνεται ένα με τον Μάλερ. Μερικές φορές σταματάω εσκεμμένα τον εαυτό μου. Λέω, για στάσου ένα λεπτό, τράβα για ύπνο ή φρόντισε τις 9 σου γάτες ή κάθισε μαζί με τη γυναίκα σου στον καναπέ. Ή θα είμαι με την Μάκιντος, ή στον ιππόδρομο. Και τότε σταματάω, πατάω φρένο, σταματάω αυτό το διαολεμένο πράγμα. Ορισμένοι άνθρωποι έχουν γράψει ότι η δική μου γραφή τους βοήθησε να συνεχίσουν. Έχει βοηθήσει κι εμένα τον ίδιο. Η γραφή, τα άλογα, οι 9 γάτες.

Έχω ένα μικρό μπαλκόνι, η πόρτα είναι ανοιχτή και μπορώ να βλέπω τα φώτα των αυτοκινήτων κάτω στο Χάρμπορ Φρήγουεη, δεν σταματά ποτέ, αυτό το πέρασμα των φώτων, συνεχίζει αδιάκοπα. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Τι κάνουν; Τι σκέφτονται; Όλοι θα πεθάνουμε, όλοι μας, τι τσίρκο! Αυτό και μόνο θα έπρεπε να μας κάνει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον μα αυτό δεν συμβαίνει. Είμαστε τρομοκρατημένοι και τελειωμένοι από τα τετριμμένα, μάς καταβροχθίζει το τίποτα.

Χένρι Τσαρλς Μπουκόβσκι / Charles Bukowski, Ο καπετάνιος έχει κόψει αλυσίδα και το πλοίο είναι στα χέρια των ναυτών, μτφρ. - εισαγωγή: Γιάννης Λειβαδάς, εκδ. Ηριδανός. 2008