Δεν ξέρω πόση ώρα κύλησε στα ρολόγια, από εκείνο τον ανώνυμο και παγκόσμιο χρόνο των ρολογιών, που είναι ξένος στα δικά μας αισθήματα, στη μοίρα μας, στη διαμόρφωση ή στο γκρέμισμα ενός έρωτα, στην αναμονή του θανάτου. Μα η δική μου ώρα είχε μια τεράστια και πολύπλοκη διάρκεια, γεμάτη πράγματα κι επιστροφές, άλλες φορές ένα σκοτεινό και ταραγμένο ποτάμι, κι άλλες φορές παράξενα ήρεμο και σχεδόν σαν μια ασάλευτη κι αιώνια θάλασσα όπου η Μαρία κι εγώ στεκόμασταν αντικριστοί, κοιταζόμασταν καθηλωμένοι κι άλλες φορές γινόταν πάλι ποτάμι και μας παρέσυρε όπως σ' ένα όνειρο στα παιδικά μας χρόνια κι εγώ την έβλεπα να τρέχει ξέφρενα με το άλογό της, με τα μαλλιά ξέπλεκα και τα μάτια έκθαμβα, κι εγώ έβλεπα τον εαυτό μου στο χωριό μου στον νότο, στο δωμάτιό μου άρρωστος, με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι του παραθύρου, να κοιτάζω το χιόνι κι εγώ με μάτια έκθαμβα. Και ήταν λες κι οι δυο μας να είχαμε ζήσει σε παράλληλα στενά περάσματα ή τούνελ, χωρίς να ξέρουμε πως προχωρούσαμε ο ένας δίπλα στον άλλο, σαν παρόμοιες ψυχές σε παρόμοιους καιρούς, για να συναντηθούμε εκεί που τελείωναν τα περάσματα, μπροστά σε μια σκηνή ζωγραφισμένη από μένα, σαν κλειδί προορισμένο μόνο γι' αυτήν, σαν μια κρυφή αγγελία πως εγώ βρισκόμουν ήδη εκεί και πως τα περάσματα είχαν ενωθεί τελικά και πως η ώρα της συνάντησής μας είχε φτάσει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου