Μερικές φορές κοιτάζω από τα θαμπωμένα τζάμια μέσα, πέρα από τους τοίχους, τις πόρτες που κλείνουν. Τον κόσμο - ποιος του έδωσε αυτό το όνομα; - που φαίνονται οι φλέβες του κάτω από το μαραμένο δέρμα. Το βλέμμα μου χάνει τον δρόμο του μέσα σε μια σταχτιά ομίχλη. Άνθρωποι, άνθρωποι, οι άλλοι, άνθρωποι που συγκεντρώνονται, μιλούν, σωπαίνουν, ο καθένας στη δική του ομίχλη. Χέρια, πρόσωπα, χείλη ζωηρά, γεμάτα αφηγήσεις, αποφάσεις, γνώμες. Αφηγούνται κάτω από τις γερές χαμηλές στέγες της φεουδαρχίας τους, στην κυκλωμένη με πινακίδες, καθρέφτες, λάμπες αφθονία τους, κάθονται στα τραπέζια με την ίδια πείνα, αν και τρώνε κάθε μέρα, και αφηγούνται. Σαν να έχουν υποστεί αδικία, όμως δεν ανατράπηκαν, δεν παραδόθηκαν, δεν πέθαναν. Ενθουσιασμένοι, διεκδικούν το φουσκωμένο κενό της καρδιάς τους. Φυσικά εκείνοι έχουν το μεγαλύτερο δικαίωμα να ζήσουν, άλλος είναι αυτός που πεθαίνει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου