Ναι, θα μπορούσε ν' αρχίσει εδώ, κάπως έτσι, μ' έναν τρόπο λίγο αργό και ράθυμο, σ' αυτόν τον ουδέτερο χώρο που ανήκει σε όλους και δεν ανήκει σε κανέναν, όπου οι άνθρωποι διασταυρώνονται χωρίς σχεδόν να κοιτάζονται, όπου αντανακλάται η εύρυθμη και απόμακρη ζωή της πολυκατοικίας. Απ' όλα όσα συμβαίνουν πίσω απ' τις βαριές πόρτες των διαμερισμάτων, συνήθως δεν γίνονται αντιληπτοί παρά κάποιοι αποσπασματικοί απόηχοι, κάποια θραύσματα, ψήγματα, εναύσματα, κάποια επεισόδια ή περιστατικά που συμβαίνουν στους λεγόμενους "κοινόχρηστους χώρους", κάποιοι πνιχτοί μικροί θόρυβοι που τους απορροφά το παχύ κόκκινο χαλί, κάποια έμβρυα κοινοβιακής ζωής που δεν επιζούν πέρα απ' τα πλατύσκαλα. Οι ένοικοι μιας πολυκατοικίας ζουν σε απόσταση μερικών εκατοστών ο ένας απ' τον άλλο, τους χωρίζει ένας απλός μεσότοιχος, μοιράζονται τους ίδιους χώρους που επαναλαμβάνονται απαράλλαχτα σε κάθε όροφο, κάνουν ταυτόχρονα τις ίδιες κινήσεις - ανοίγουν τη βρύση, τραβούν το καζανάκι, ανάβουν το φως, στρώνουν το τραπέζι - μερικές δεκάδες ταυτόχρονες υπάρξεις, που επαναλαμβάνονται από όροφο σε όροφο, από πολυκατοικία σε πολυκατοικία, από δρόμο σε δρόμο. Ταμπουρώνονται στα ιδιαίτερά τους - μάλιστα, έτσι λέγονται - και πολύ θα το 'θελαν να μη βγαίνει τίποτα προς τα έξω.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου