Karina Sainz Borgo - Θα 'ναι νύχτα στο Καράκας

Στις γυναίκες και στους άντρες που προηγήθηκαν.
Και σ’ εκείνους που θα έρθουν.

Γιατί όλες οι ιστορίες της θάλασσας είναι πολιτικές
κι εμείς ξύλα στο κύμα, κομμάτια από κάτι
που ψάχνει για μια στεριά.

ΘΑΨΑΜΕ ΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ με τα πράγματά της: το γαλάζιο φόρεμα· τα μαύρα ίσια παπούτσια και τα πολυεστιακά γυαλιά. Δεν θα μπορούσαμε να την αποχαιρετήσουμε αλλιώς. Δε θα μπορούσαμε να σβήσουμε τη σφραγίδα της από πάνω τους. Θα ήταν σαν να την επιστρέφαμε στη γη λειψή. Τα θάψαμε όλα, αφού ο θάνατός της μας στερούσε πια τα πάντα. Δεν είχαμε ούτε καν η μία την άλλη. Αυτή τη μέρα πέσαμε εξουθενωμένες από την κούραση. Εκείνη, στην ξύλινη κάσα της· εγώ, στην καρέκλα χωρίς μπράτσα ενός ερειπωμένου παρεκκλησιού, τη μόνη διαθέσιμη από τις πέντε έξι που βρήκα για την αγρυπνία και που τις νοίκιασα για τρεις ώρες. Εκτός από γραφεία τελετών, η πόλη είχε και φούρνους. Οι άνθρωποι μπαινόβγαιναν στα πρώτα σαν τα ψωμιά που σπάνιζαν στα ράφια και έπεφταν ξεροί πάνω στη μνήμη μας με την ανάμνηση της πείνας.
Αν μιλάω ακόμα στον πληθυντικό γι' αυτή τη μέρα είναι από συνήθεια, γιατί η κόλλα των χρόνων μάς συγκόλλησε σαν τα μέρη ενός σπαθιού για να υπερασπιζόμαστε η μία την άλλη. Καθώς υπαγόρευα την επιγραφή του τάφου της, κατάλαβα ότι ο πρώτος θάνατος συμβαίνει στη γλώσσα που μιλάς, όταν ξεριζώνει τα υποκείμενα του παρόντος για να τα φυτέψεις στο παρελθόν. Να τα μετατρέψεις σε τετελεσμένα γεγονότα. Πράγματα που αρχίζουν και τελειώνουν σ' έναν εκλιπόντα χρόνο. Αυτό που υπήρξε. Και τώρα δεν θα υπάρχει πια. Η αλήθεια ήταν αυτή: η μητέρα μου θα υπήρχε πλέον μόνο αν κλινόταν με άλλο τρόπο. Από τώρα και στο εξής κάθε δικό της πράγμα θα ήταν και μια απουσία. Θάβοντάς την, έκλεισα τελικά την παιδική μου ηλικία, την ηλικία μιας κόρης χωρίς παιδιά.
Σ' εκείνη την ετοιμοθάνατη πόλη, εμείς τα είχαμε χάσει όλα, ακόμα και λέξεις στον ενεστώτα.

Καρίνα Σάινθ Μπόργο / Karina Sainz Borgo, Θα 'ναι νύχτα στο Καράκας, μτφρ. Αγαθή Δημητρούκα, εκδ. Πατάκη, 2022