Στέλιος Πρεζεράκος - Ένας Έλληνας στο Edo

Στο τελευταίο μισό της περιόδου Edo, ζούσε στην περιοχή που σήμερα λέγεται Yanaka ένας ηλικιωμένος ξυλουργός με το όνομα Kenji. Ήταν εύπορος και ξακουστός στην πρωτεύουσα, μια και ό,τι καμωμένο από αυτόν περιείχε και ένα κομματάκι από την ψυχή του.
Ο γερο-Kenji είχε χάσει την γυναίκα του πολύ νεαρός και δεν θέλησε ποτέ να ξαναπαντρευτεί. Αυτός ίσως ήταν και ο λόγος που ήταν πάντα μελαγχολικός και λιγομίλητος - η ευγενική του φύση όμως τον έκανε πολύ αγαπητό σε όλο το Edo. Η μόνη του οικογένεια ήταν μια λευκή γάτα, η Yuki, που φρόντιζε λες και ήταν γυάλινη. Της αγόραζε τα ακριβότερα ψάρια, της βούρτσιζε τη χιονάτη γούνα καθημερινά ενώ της είχε φτιάξει μια μικροσκοπική πολυθρόνα από αρωματικό σανδαλόξυλο. Αμέτρητες βραδιές οι περαστικοί έβλεπαν τον γέρο να κάθεται στον κήπο του ατενίζοντας το φεγγάρι, ενώ η λευκή γάτα στα πόδια του γουργούριζε ευτυχισμένη.
Δυστυχώς είναι γραφτό η ευτυχία να είναι πάντα φευγαλέα, όπως οι ξαφνικές αντανακλάσεις του ήλιου στα κύματα μιας λίμνης: κάποια στιγμή ο γέρος συνειδητοποίησε ότι η όρασή του συνεχώς έφθινε και δυσκολευόταν πάρα πολύ να δουλέψει. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα και μέσα σε λίγους μήνες ήταν σχεδόν τυφλός. Ανήμπορος πλέον να εργαστεί, αναγκάστηκε να πουλήσει ό,τι είχε και ζούσε από την ελεημοσύνη των γειτόνων του. Παρ' όλ' αυτά έδινε στην Yuki το μεγαλύτερο μερίδιο από το φαγητό του.
"Θα σε φροντίζω για πάντα, ό,τι και να γίνει" έλεγε στην γάτα χαϊδεύοντάς την.
Το καλοκαίρι έφυγε, μετά το φθινόπωρο και τελικά ήρθε ο βαρύς χειμώνας του Edo. Ένα παγωμένο βράδυ, ο γέρος δεν άντεξε και έσπασε. "Δεν έχω τίποτα πια, Yuki" είπε στην γάτα και τα αναφιλητά του αντήχησαν στο άδειο, σκοτεινό δωμάτιο. "Θα αναγκαστώ να σε δώσω σε μια καλή οικογένεια που θα σε φροντίσει όπως σου αξίζει… θα μου λείψεις αλλά θέλω να είσαι ευτυχισμένη" της είπε κλαίγοντας περισσότερο. Η γάτα δεν έδειξε ότι κατάλαβε - το μόνο που έκανε ήταν να κουλουριαστεί κοντά στην καρδιά του, ίσως για ζεστασιά.
Το επόμενο πρωί, ο γέρος ξύπνησε από μια περίεργη υγρή αίσθηση στο πρόσωπό του. Η γάτα είχε ανακαθίσει πάνω του και του έγλυφε τα μάτια, με τον ίδιο τρόπο που οι γάτες περιποιούνται τα μικρά τους. Η τραχιά της γλώσσα, σα σπάτουλα, τον έκανε να γελάσει μετά από πολύ καιρό. "Νομίζεις ότι είμαι κανένα άρρωστο γατάκι, Yuki; είσαι πολύ παράξενη γάτα τελικά" έκανε εύθυμα και προσπάθησε να την απωθήσει αλλά μάταια.
Από εκείνη την μέρα, αυτό το ιδιόρρυθμο μασάζ μπήκε στην ρουτίνα τους. Η γάτα, κάθε βράδυ πριν κοιμηθούν, έγλυφε πότε το δεξί και πότε το αριστερό μάτι του γέρου γουργουρίζοντας. Και ένα πρωί, ο γέρος ξύπνησε με ένα θαύμα: μετά από τόσο καιρό στο σκοτάδι, έβλεπε ένα αμυδρό φως! Έτρεξε στον γιατρό ο οποίος παραδέχτηκε μπερδεμένος ότι ναι, η όρασή του επανέρχεται.
Δεν πέρασαν λίγες ώρες και ο γέρος ήταν τελείως καλά. Τρελός από ευτυχία, πήγε στο σπίτι του για να αγκαλιάσει την Yuki και τότε το είδε: τα κρυστάλλινα, κεχριμπαρένια μάτια της γάτας ήταν τώρα θολά, λες και καλύπτονταν από ένα γκρι πέπλο. Ο γέρος πήρε το τυφλό γατί στην αγκαλιά του και δάκρυσε. "Δεν ξέρω πώς το έκανες, αλλά δεν έπρεπε να θυσιάσεις τα μάτια σου για μένα, χαζό πλάσμα… Μην φοβάσαι όμως, δεν θα σταματήσω ποτέ να σε φροντίζω. Θα είμαστε για πάντα μαζί" ψιθύρισε στην γάτα που γουργούριζε σαν τρελή στο στήθος του.
Ο Kenji ξεκίνησε πάλι να δουλεύει και τα έπιπλά του έγιναν ξανά ανάρπαστα. Μάλιστα, για να τιμήσει την Yuki έφτιαξε ένα ξύλινο άγαλμα που την απεικόνιζε να κάθεται ήρεμη, με την ουρά της κουλουριασμένη στα πόδια της.
Η μνήμη της λευκής γάτας δεν χάθηκε ποτέ στην Yanaka. Το παλαιό ξύλινο άγαλμα που είχε φτιάξει ο γέρος ξυλουργός υπάρχει ακόμη εκεί που κάποτε ήταν το σπίτι του, το οποίο είναι σήμερα εκθεσιακός χώρος. Το επισκέφτηκα σήμερα για μια φωτογραφία και, θυμούμενος τα πολλά χρόνια που ήμουν γατομπαμπάς, χάιδεψα το κεφαλάκι του αγάλματος. Ήταν μόνο για μια στιγμή αλλά βεβαίωσα τον εαυτό μου ότι το αμυδρό γουργούρισμα που ένιωσα ήταν απλά ένα παιχνίδι της φαντασίας μου.

Στέλιος Πρεζεράκος, Ένας Έλληνας στο Εdo, εκδ. Memento, 2021

Στέλιος Πρεζεράκος (βιογραφικό)

Ο Στέλιος Πρεζεράκος γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στο Πέραμα του Πειραιά. Φανταζόταν τον εαυτό του σεφ ή μπουζουξή, αλλά τελικά σπούδασε Γεωεπιστήμες στο ΕΚΠΑ και πλέον διδάσκει Φυσική σε International σχολείο στο Τόκυο.
Έχει δώσει συνεντεύξεις για την Ιαπωνική κουλτούρα στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο σε Ελλάδα και Ιαπωνία, ενώ γραπτά του για τη ζωή στο Τόκυο έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά. Ζει μόνιμα στο Τόκυο από το 2012.